Συμβιβάζομαι ακα. βαζανίζομαι...

 Έχω θυμό μέσα μου.Οργή,αγανάκτιση!Θέλω να κάψω το σουτιέν μου σαν μια παλιότερη φεμινίστρια...Αλλά μετά σκέφτομαι τσάμπα τα 35 ευρώ,και κάπως έτσι πάλι συμβιβάζομαι!
 Τελευταία, έχω παρατηρήσει οτι η φράση "δεν πειράζει" βγαίνει απο το στόμα μου, πριν καλά καλά την επεξεργαστεί ο εγκεφαλός μου!Δεν ξέρω καν αν θέλω να την πω και όμως την λέω.Και μετά θυμώνω ξανά.Θυμώνω όχι γιατί με ενοχλεί η έκφραση ή ακόμη και το να συμβιβάζομαι-κάποιες φορές είναι υγιές,απόλυτα υγιές.Αλλά, μετά απο μια σειρά ερωτήσεων στον εαυτό μου, συνειδητοποιώ οτι πλεόν το project συμβιβασμός έχει γίνει παθολογικό για τον οργανισμό μου,μου κανεί κακό,με αρρωσταίνει.Και το χειρότερο?Όσο περνάνε τα χρόνια η ασθένεια αυτή γίνεται ανίατη και χρόνια.
  Συγκεκριμένα, συνηδειτοποιώ οτι ασχολούμαι με μια δουλειά που κατά βάθος την αντιπαθώ βαθύτατα,έχει ιδιαίτερη πίεση χωρίς λόγο,για να το κάνω αυτό πλήρωνομαι κυριολεκτικά ψίχουλα και στην τελική πρέπει να λέω και ευχαριστώ.Σπούδασα κάτι,με το οποίο φυσικά δεν ασχολούμαι, και κατά βάθος στην αγορά εργασίας είναι ιδιαίτερα υποτιμημένο.Οι φίλοι μου πάσχουν απο παλιμπαιδισμό και η αξιολάτρευτη σχέση μου ζει στον κόσμο του καλού παγωτού.Και κάπως έτσι,αισθάνομαι ο μεγαλύτερος loser της ιστορίας.Οπώς βέβαια είχε πει και μια αγαπημένη πρωταγωνίστρια σε πολύ αγαπημένη ταινία "Κανείς δεν είναι επιτυχημένος στα 25 του"!Εκτός και αν είσαι ο Mark Zucherberg,ο Bill Gates,κάποιος γόνος πάμπλουτης οικογενείας κτλ..Και όλα αυτά με κάνουν να καταλαβαίνω μέρα με την μέρα οτι o κόσμος που ζούμε είναι τόσο σκατένια πλασμένος.
  Ξέρω τι σκέφτεσαι."Μήπως το πρόβλημα το έχεις ΕΣΥ?"!Ναι δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο,είναι το μόνο σίγουρο.Αλλά προσπαθώ ρε γαμώτο,και προσπαθώ πολύ σκληρά.Και εδώ ερχέται πάλι ο εαυτός μου και με ρωτάει:"Και τι έχεις καταφέρει?"!Η απαντήση είναι μάλλον τίποτα.
  Δεν ξέρω, αν,και πότε έρχεται αυτή η γαμημένη "Ηθική Δικαίωση",το καλό που της θέλω όμως είναι να έρθει.Βέβαια, καπού βαθιά στο υποσυνειδητό μου, αναβοσβήνει με μεγάλα λαμπάκια η λέξη "Υστεροφημία"!Όχι,δεν πιστεύω στην υστεροφημία.Είμαι ένας κυνικός/ρηχός άνθρωπος της διπλανής πόρτας και εχώ ανάγκη το χειροκρότημα να πέσει εν ζωή.Και πιο συγκεκριμένα, έχω ανάγκη μια φορά στην ζωή μου να νοιώσω οτι τα κατάφερα.Ηθική ικανοποιήση νομίζω λέγεται αυτό.,όπως και αν λέγεται το θέλω.Άμεσα!
Yours sincerely,
The demolition Me!

Εκείνη η μέρα ήρθε.

 Όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος. Πρέπει να έχουν. Είναι νόμος, φυσικός-μαθηματικός-κοινωνικός!! Νοιώθω άσχημα σε κάθε τι, που τελειώνει. Δεν ξέρω, είναι μάλλον κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου. Μελαγχολώ, καταθλίβομαι πολλές φορές.
 Αυτή την φορά όμως, δεν έχω στεναχώρια. Αυτή την φορά το τέλος μοιάζει με βότσαλο που το πέταξα με μανία μπρόστα στην ήρεμη θάλασσα. Αναπήδησε κανά δυο φορές και μετά βούτηξε και έγινε ένα με αυτή. Χαίρομαι, που πλέον το φαντάζομαι να κατευθύνετε στο βυθό, αλλά ακόμη και αυτή η σκέψη με κουράζει. Πάει αυτό ήταν,έφυγε απο τα χέρια μου και τώρα η θάλασσα γαλήνεψε ξανά. Δεν θέλω να ξέρω ποιά θα είναι η τύχη του. Θέλω, να ξαπλώσω και να χαζέψω τον ουρανό.
  Και ακόμη κάλυτερα να είναι βράδυ και να έχει ξαστεριά. Ναι αυτό θέλω. Αν πέσει ένα αστέρι εκείνη την στιγμή η ευχή που θα κάνω θα είναι να έχει καταλήξει στον βυθό και να έχει δίπλα του άλλο ένα βότσαλο, που κάποιος άλλος πέταξε με αγανάκτηση. Και να έχει εναρμονιστεί με το γαλήνιο πέλαγος,να είναι μέρος του πια.
  Δεν θα το αναζητήσω όμως. Οχι! Εγώ θα μείνω εκεί ξαπλωμένη, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Ούτε τα λάθη μου. Ειδικά αυτά. Θεε μου, έχω κάνει πολλά λάθη. Αλλά χωρίς αυτά τα καταραμένα δεν μαθαίνεις την ζωή.Θα ανασάνω βαθιά τον παγωμένο αέρα, και θα κοιμηθώ εκεί μόνη μου.. Και η ψυχή μου θα είναι κατά ένα βότσαλο ελαφρύτερη.


http://youtu.be/GemKqzILV4w

Η Οδύσσεια των κυνηγημένων.

  Σήμερα η μέρα ξεκίνησε με ένα δυνατό και έντονο ερώτημα."Το βλέπεις εκείνο το πιτσιρίκι, που σου χαμογελάει μέσα απο την αγκαλιά της μάνας του?", σιωπή κατάφασης και ένα τρυφερό χαμόγελο στην θέα αυτής της πανέμορφης ψυχούλας."Ποιός θα του πει οτι το πρώτο του κλάμα του στοίχησε 30.000 ευρώ?"!Σιωπή και νεύμα προβληματισμού.
  Το ερώτημα αυτό ακολούθησε ένας ρητορικός λόγος, για το πως εμείς η νεολαία πρέπει να αντισταθούμε και να αλλάξουμε τον μάταιο τούτο κόσμο που καταρρέει. Δεν μιλούσα μόνο άκουγα, πράγμα ανήκουστο για τα δικά μου δεδομένα.Είχα πολλά να πω, αλλά αρκέστικα μόνο σε συγκαταβατικά "ναι".Και αυτό όχι γιατί δεν έχω άποψη,αλλά γιατί αυτή η κατάσταση έχει καταντήσει ψυχοφθόρα. Την τελευταία 3ετία περίπου στην πόλη τούτη, βλέπεις παντού το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα. Είναι ζωγραφισμένο στα πρόσωπα των ανθρώπων.Απελπισία και απόγνωση.

  Στην αρχή δεν το πίστευε κανένας μας,νομίζαμε οτι η οικονομική κρίση είναι κάτι σαν ένα είδος κρυολογήματος, βραχνιάζει λίγο η φωνή σου,βήχεις κανα 2 μέρες και περνάει.Με τον καιρό συνειδητοποιήσαμε πως δεν είναι έτσι, είδαμε την καταστροφή να εισβάλλει στα σπίτια μας. Μειώσεις μισθών, παιδιά στα σχολεία χωρίς βιβλία, νοσοκομεία χωρίς τις βασικές πρώτες ύλες,μειωμένες μετακινήσεις,κρύοι χειμώνες δίχως θέρμανση και επιπλέον φόροι!Φόροι παντού άκομη και για τον αέρα που αναπνέουμε.
 Πλέον, τρέμουμε.Τρέμουμε σε κάθε καταστροφολογική πρόβλεψη. Οι νέοι κοιτάμε πως θα φύγουμε απο εδώ. Για πού?Για οπουδήποτε,νομίζωντας οτι μακριά απο εδώ θα είναι παντού καλύτερα.Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει, αλλά είναι μια λύση που θα το ομολογήσω και εγώ την έχω σκεφτεί.Ήδη πολύ φίλοι και γνωστοί μεταναστεύουν καθημερινά.Άλλοι για σπουδές,αλλοί για δουλειά και άλλοι γιατί δεν αντέχουν άλλο αυτή την τραγική πολιτική αδιαφορίας και καταστροφής.Ο κύριος λόγος όμως είναι η ανασφάλεια.Τίποτα δεν εξασφαλίζει ένα αύριο υγιές.Μια ζώη,με μια δουλειά που θα σου εξασφαλίζει τα βασικά προς το ζήν και μια εξισορροπημένη ζώη.Χωρίς καμία χλιδή και πολυτέλεια.Απλά τα βασικά.
 Αλλά, οι άνθρωποι στον τόπο τούτο δεν θα μάθουν ποτέ.Ή μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ. Θυμάμαι,μια φιλόλογο στο γυμνάσιο που είχε πεί κάποτε "Όταν έρθει η ώρα που δεν θα έχετε μέλλον,γιατί η γενιά σας θα πληρώσει όλα τα ατοπήματα των προηγουμένων,αμφιβάλλω αν θα καταφέρετε να επιβιώσετε"!Οι προηγούμενες γενιές λοιπόν, είχαν φοβερό θράσος. Μας γαλούχησαν με ένα καθυσηχαστικό "Δεν μπορείς",ενώ γκρέμιζαν με φοβερή αδιαφορία κάθε ίχνος μέλλοντος για τα παιδιά τους και τα εγγονιά τους έχοντας ένα εγωιστικό ¨Εγώ θα φτιάξω τον κόσμο?",στο στόμα τους.Και τώρα ελπίζουν πως η νεολαία θα φτιάξει αυτό τον κόσμο,που κατέστρεψε η κυβέρνηση εις βάρος τους χωρίς να έχουν καμία επίγνωση της κατάστασης εκείνοι..

Στάχτες!!!

  Αυτές οι μέρες ειναι βασανιστικά πολύ χαοτικές.Είναι σαν εκείνες τις στιγμές του φθινοπώρου που κάνει απίστευτη ζέστη έχει όμως παράλληλα και συννεφιά και μπορεί ενώ ιδρώνεις και ο ήλιος εξακολουθεί να σε χτυπάει, ξαφνικά να αρχίσει να βρέχει για κανένα δεκάλεπτο.
  Κάπως έτσι νομίζω οτι είναι και η διάθεση των ανθρώπων γύρω μου. Και η δική μου όμως δεν πάει πίσω. Περίεργες μέρες, γεμάτες αστραπιαία  flashback αναμνήσεων. Τόσο, που κάθε λέξη,κάθε εικόνα,κάθε ήχος παραπέμπουν σε διαφορετικές αναμνήσεις.
  Αναμνήσεις που πηγάζουν απο την παιδική σου ηλικία, νοσταλγόντας στιγμές μαγείας όταν τα καλοκαίρια βρισκόσουν-πιτσιρίκι ακόμη-σε ένα χωράφι κυνηγώντας πυγολαμπίδες,που δεν έχω ξαναδεί απο τότε παρεπιμπτόντως, μέχρι αναμνήσεις ανθρώπων που έχεις δει 3 φορές συνολικά στην ζωή σου.
  Οι αναμνήσεις είναι τόσο όμορφες συνήθως, γιατί πάντα θυμάσαι το "καλό" κομμάτι των στιγμών που πέρασαν. Θυμάσαι, τις στιγμές που ήσουν χαρούμενος και ακόμη και οι άσχημες αναμνήσεις μοιάζουν παιγχνίδι όταν τις σκέφτεσαι και τις διηγήσαι. Οι αναμνήσεις απο τους έρωτες του παρελθόντος είναι το αγαπημένο μου κομμάτι όμως. Απο όλους εκείνους τους ανθρώπους που ανταλλάξαμε συναισθήματα έχω να θυμάμαι κάτι όμορφο.

  Κάποιες απο εκείνες τις αναμνήσεις λοιπόν, ξαναζωντάνεψαν πρόσφατα-με σάρκα και οστά σχεδόν- μέσα απο μια κουβέντα που έκανα με ένα αγαπημένο φιλικό πρόσωπο. Συγκεκριμένα, όταν μου είπε "Παιδεύομαι ενάμιση χρόνο τώρα, άραγε δεν θα τελειώσει ποτέ?" και συνέχισε χωρίς να της απαντήσω, "Είναι σαν να μην έχω αυτό που θέλω, αλλά να μην μπορώ να ξεκολλήσω απο την σκέψη του".. Το μυαλό εκείνη την στιγμή σταμάτησε, δεν ήθελα να σκέφτομαι τίποτα άλλο πέρα απο τις δικές μου αναμνήσεις. Δεν μπήκα καν στον κόπο να της απαντήσω και να της πω την αποψή μου δυνατά και ξεκάθαρα όπως ήθελα να κάνω. Να της πω, οτι η κατάσταση αυτή είναι αυτοκαταστροφική και οτι όσο μένει σε αυτή σπαταλάει χρόνο και συναισθήματα. Δεν το έκανα και τελικά συνειδητοποιήσα οτι έπραξα σωστά, γιατί αρχικά κάθε κατάσταση όσο όμοια και να μοιάζει είναι διαφορετική και γιατί, ακομή και ο αέρας που χτύπαγε το πρόσωπό απο το μισάνοιχτο παράθυρο του αυτοκινήτου εκείνη την στιγμή μύριζε αναμνήσεις δικές μου. Θύμιζε, πάθος,μισάνοιχτα βλέφαρα,αναστεναγμούς και ίντριγκα!Είχα μουδιάσει σχέδον, ενω τα φώτα απο τα αμάξια που μας προσπερνούσαν μου δημιουργούσαν σκίες απο την στάχτη που έπεφτε. Και ήξερα οτι η στάχτη σήμαινε οτι όλα πια είχαν κάει και ακόμη χειρότερα οτι η φωτιά είχε σβήσει. Όμως ήταν τόσο γοητευτικές αυτές οι σκέψεις τόσο που ήθελα να φωνάξω "ένα σπίρτο,έναν αναπτήρα ρε παιδιά"!

Η ευτυχία είναι αυτό.

 Κουράστηκα. Ναι ειλικρινά σιχάθηκε η ψυχή μου! Αυτό το κυνήγι της ευτυχίας έχει γίνει εφιάλτης πια.Και τι στην οργή είναι αυτή η καταραμένη ευτύχια και έχει τόσο θράσος να μας στεναχωρεί τόσο και να απαιτεί να την κυνηγάμε συνέχεια?
  Μικρότερη, νόμιζα οτι η ευτύχια είναι τόσο απλή όσο και ένα κουταλάκι του γλυκού πακέτο με μια merenda στο ψυγείο. Μεγαλώνοντας, συνηδειτοποίησα οτι η merenda μου είχε πρόσθεσει άλλα 10 κιλά και επείδη τα παιδάκια στο σχολείο με κορόιδευαν ήθελα να είμαι ευτυχισμένη,και έτσι απαρνήθηκα την παλιά μου αγάπη,στεναχωρήθηκα,έκλαψα και αδυνάτισα. Ύστερα, νόμιζα οτι είχα βρει την χρυσή τομή έτρωγα μια στο τόσο την λατρεμένη merenda αλλά είχα και κανονικό βάρος,όμως έπρεπε να δώσω πανελλαδικές και εγώ ήθελα για να είμαι ευτυχισμένη να γίνω γιατρός γιατί ο μπάμπας μου ήθελε να είναι περήφανος για εμένα. Τελικά, γιατρός δεν έγινα ποτέ και έπεσα σε κατάθλιψη..
  Τα χρόνια βέβαια κυλάνε και εγώ ποτέ μου δεν νοιώθω ευτυχισμένη.Πάντα, υπάρχει κάτι που θα με κάνει να αισθανθώ αδύναμη και ανίκανη να ευχαριστηθώ αυτό το σπουδαίο δώρο που λέγεται ζωή. Δεν θέλω να το κάνω όμως άλλο αύτο σε έμενα,θέλω να κλείνω τα μάτια μου να παίρνω μια βαθιά ανάσα και να σκέφτομαι οτι και να γίνει ζω και αυτή την ζώη θέλω να την ζήσω όμορφα.Και άμα είμαι απογοητευμένη να με πάρω μια αγκαλιά και να μου πω: "Σώπα, μην στεναχωριέσαι!Δεν πειράζει,τώρα χαμογέλα"!Οι σπουδαίοι άνθρωποι που αγαπούν την ζωή δεν στεναχωριούνται πότε γιατί ξέρουν οτι και αυτό θα περάσει.Όλα
περνάνε!Στεναχώριες,λύπες,απογοητεύσεις,διλήματα,όλα.Και στο τέλος μένεις εσύ και ο εαυτός παρέα να τα λέτε μαζί με μια αγαπημένη σας συνήθεια.
  Πλέον, ξέρω ακόμη οτι οι άνθρωποι είναι μίζεροι.Δεν θέλουν να σε βλέπουν ευτυχισμένο.Όταν το βλέπουν αυτό δεν ξέρω τι,αλλά κάτι φόβουνται. Μην τους δίνεις σημάσια λέω τώρα πια,άστους να χαραμίζουν στιγμές,λεπτά,ώρες και άλλο τόσο πολύτιμο χρόνο τους γεμάτο με φθόνο,αστους να λένε.Εγώ έχω μάθει να αγαπώ την ζωή και τον ανθρώπο και έχω βρει την πηγή της ευτυχίας.Ναι, πολλές φορές με παρασύρουν αλλά δεν θα με αφήσω έρμαιο στα χέρια τους.

  Εχώ μάθει να αγαπώ ρε, κάνεις και τίποτα δεν μπορεί να με κάνει δυστυχισμένη γιατί τώρα πια ξέρω.Και δεν φοβάμαι να μιλήσω για αγάπη γιατί την έχω μέσα μου, όλοι μας την έχουμε. Και εκείνες τις λίγες στιγμές ή όπως συνηθίζω να το λέω στον εαυτό μου, εκείνο το "5λεπτό καθαρής ευτυχίας" που νοιώθεις οτι λειτουργούν όλες οι αισθήσεις σου έντονα και εναρμονισμένα,που η ψυχή σου έχει εκείνο το αέρινο καθαρό λευκό χρώμα απο μετάξι και το μυαλό σου είναι κενό,όχι όμως σαν να έχει πέσει ένα μαυρό πανί αλλά σαν να έχει φόντο έκεινη την αίσθηση,όπως όταν έχεις τα μάτια σου κλειστά κάτω απο τον ήλιο μια ανοιξιάτικη μέρα,έχω μάθει να το εκτιμώ αφάνταστα.Για εκείνο το 5λέπτο η ζώη μου έχει νόημα.

Η λογική του αναλώσιμου.

Θεέ μου οι άνθρωποι είμαστε τόσο εγωιστές..
 Τόσο πού πραγματικά το κέντρο της ζωής μας είναι ο εαυτός μας. Και ξέρω, οτι μπορεί να ακούγεται πλεονεξία, όμως αν δεν ήμασταν έτσι άραγε πώς να ήμασταν?
 Πρόσφατα, μπήκα για πρώτη φορά στην διαδικάσια να σκεφτώ την λογική του αναλώσιμου. Και δεν εννοώ οτι το είδα σε μια επιγραφή τροφίμων, αλλά το σκέφτηκα με την μεταφορική του έννοια.
 Δηλαδή, με την κυριολεκτική του έννοια αναλώσιμη είναι μια τσίχλα, ανοιγείς το κουτί, μυρίζεις την φράουλα, λαχταράς να φας μια,την βάζεις στο στόμα σου και φραουλίζει όλο σου το είναι.Την μασάς με μανία, τόσο που η γνάθος σου ακούγεται 2 οικοδομικά τετράγωνα πιο κάτω για 5 ολόκληρα λεπτά. Και ξαφνικά, βαρέθηκες..Κουράστηκε η γνάθος, νοιώθεις οτι τα δόντια σου πονάνε και η γεύση..που είναι η γεύση?Καπώς έτσι, καταληγεί στον κάδο των σκουπιδιών χωρίς δεύτερη σκέψη,μέχρι την επόμενη.
 Με την μεταφορική έννοια τα πράγματα είναι πιο σύνθετα όμως.Καταρχήν, με την μεταφορική έννοια αναφερέσαι σε ανθρώπινες σχέσεις και αυτό είναι απο μόνο του σύνθετο και περίπλοκο τόσο που αν του βάλεις και έναν σύνθετο όρο όπως η αναλωσιμότητα μέσα, γίνεται λαβύρινθος.Αχ!
 Στην αρχή, το πήρα ελαφρά την καρδία και είπα "έλα μωρέ, είναι καλοκαιρί"..Και κάπως ετσί εκείνο το καλοκαιρίνο βραδύ το πέρασα χερακί με εκείνο το μελαχρινό αγόρι που φαινόταν τόσο λαχταριστό..όσο και η τσίχλα φράουλα! Δεν το μάσησα όμως, έκανα κάτι χειρότερο.. Τραγούδησα μαζί του "και απόψε πάλι είσαι παντού αγαπή του καλοκαιριού",του κράτησα το χέρι, κάναμε κανά 2 όνειρα και μετά χαζέψαμε το φεγγάρι με ένα παθιασμένο φιλί. Ήθελε να δούμε και την ανατολή του ηλίου, αλλά είχα ήδη κάνει το κομμάτι μου και είχα.. νυστάξει και λίγο!
 Μετά, ήταν μια καινούρια μερά.. Έξω είχε βγεί ο ήλιος, ήμουν με αγαπημένους φίλους, η θαλάσσα με περιμένε γιατί και εκείνη με ποθούσε.. Πόσο μοιραία ήμουν πια? Ήταν τόσο ωραίο να σε αγαπάνε όλοι, τα αγόρια της ηλικίας σου να σε βρίσκουν όμορφη, οι φίλες σου διασκεδαστική, τα βράδυα να είναι αξημέρωτα και τα πρωινά φωτεινά και ματαιόδοξα. Και μέσα στην θάλασσα να είναι Εκείνος. Και να κολυμπάει δίπλα μου.. Είχα ενθουσιαστεί, τα χέρια μου είχαν σταφιδιάσει απο το αλάτι και Εκείνος κατευθυνόταν...στην παρέα μου??! Ήταν η παρέα που περιμέναμε και η λαχτάρα μου να φάω μια τσίχλα ξαναεμφανίστηκε. Αυτή την φορά η τσίχλα είχε γεύση ευκάλυπτου, καθόλου γοητευτική και λαχταριστική δηλαδή όμως τόσο...εθιστική!
 Και σκέφτηκα, "έλα μωρέ είναι καλοκαιρί"..Και το βράδυ ξαναέπεσε και ο ευκάλυπτος και η παρέα του ξαναεμφανίστηκε και η μανία μου με τις τσιχλές μου έγινε εμμονή. Την ήθελα αυτή την τσιχλά, γιατί όσο ένοιωθα οτι ο ευκάλυπτος με καίει τόσο πιο πολύ αγαλίαζα. Καπώς , έτσι εκείνο το βράδυ γινήκαμε μια μεγάλη παρέα με trident..Χωριστήκαμε στο νησί, σαν οι τσίχλες στα ράφια..απλά με ανακατεμένες τις γεύσεις! Εγώ με τον ευκάλυπτo μου σε ένα σοκάκι τα δυό μας, για εκείνα τα 5 λεπτά αναθεματισμένης γεύσης μόνο.. Ναι, οι 2 μας και θα την καταβρόχθιζα!Και εκείνη την στιγμή, μια νότα φράουλας με αναγούλιασε,ενα έκπληκτο εσύ ακούστηκε..και η φράουλα με κοίταζε σχεδόν δακρυσμένη..Οργή!!!Ήθελα να ξεράσω,να μην ξαναφαώ τσίχλα ποτέ.Φυσικά, ο ευκάλυπτος την μυρίστικε την δουλειά..
 Σεπτέμβριος.Επιτέλους!Το καλοκαίρι είχε φύγει, εγώ τότε είχα εθιστεί στον ευκάλυπτο, η φράουλα είχε εθιστεί μαζί μου και ο ευκάλυπτος?Στον εαυτό του.Ναι ο ευκάλυπτος με μάσησε και με έφτυσε στον κάδο των αχρήστων. Και είχα τόσο θράσος να τον κατηγορώ..Γιατί?Γιατί αντί να τον μασήσω και να τον φτύσω ΕΓΩ το έκανε εκείνος και μετά εφύγε Αγγλία για σπουδές!
 Ε,εντάξει ο ευκάλυπτος με έκαιγε για κανά 3χρόνο μέχρι που ήρθες Εσύ. Και όταν γύρισες και μου είπες οτι θα φύγεις για σπουδές κάποια στιγμή στην ζώη σου σε κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη,έβαλα τα κλάμματα!Έτσι, για να με παρηγορήσεις είπες "Αγάπη μου,σκέψου ότι όλοι μας είμαστε αναλώσιμοι,έτσι αν πότε χωρίσουμε δεν θα νοιώσεις τόσο έντονα την απώλεια". Και εγώ, εγώ το σκέφτηκα. Όμως, αγάπη μου για εμένα δεν θα είσαι πότε αναλώσιμος. Εσύ, μου έμαθες πως είναι να σε κρατάνε απο το χέρι και να το εννοούν.Εσύ μου έμαθες, πως είναι να αγαπάς τον άλλον και ας έχει ελαττώματα, να τον αποδέχεσαι όπως είναι και σαν μην φτάνει αυτό να τον βρίσκεις και χαριτωμένο.Εσύ, μου έδειξες πως να φτύσω τον ευκάλυπτο και με πλημμύρισες τις γεύσεις όλου του ουράνιου τόξου. Με Εσένα, ο χρόνος ήταν ένα συνεχόμενο καλοκαίρι..
 Συμπέρανα, λοιπόν οτι οι άνθρωποι όσο εγωιστές και αν είναι αξίζουν να τους κοιτάς με αγάπη.Να σκέφτεσαι εκείνες τις στιγμές που πέρασες δίπλα τους, όλες εκείνες τις βλακειές που σε έκαναν να χαμογελάς και να σκέφτεσαι ακομά και εκείνες τις στιγμές που σε προβλημάτισαν,σε θύμωσαν και σε έκαναν να θέλεις να τους παρατήσεις γιατί εκεί έξω υπάρχουν άλλοι τόσοι συναρπαστικοί άνθρωποι.Εκ των πραγμάτων όμως, κανένας απο αυτούς τους συναρπαστικούς ανθρώπους δεν μπορούν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω και να κάνουν copy/paste εκείνες,ναι όλες εκείνες τις στιγμές!
  Και επειδή ξέρω οτι αναρωτιέστε τι έγινε ο ευκάλυπτος και η φράουλα θα σας πω. Η φράουλα, όπως και να το κάνουμε είναι τόσο λαχταρίστη που και εγώ ακομή την ξαναμάσαγα,αστειεύομαι και αυτό που εννόω είναι πως την φράουλα την αξιοποιήσε κάποια άλλη και πολύ καλά έκανε. Ο ευκάλυπτος, έχει κάνει σχέση ζωής με τον εαυτό του όποτε είναι και θα είναι κάλα και ευτυχισμένος. Εγώ και Εσύ είμαστε μάζι, δεν ξέρω για πόσο θα είναι αύτο χρονικά και ρεαλιστικά,στην ψυχή μου όμως θα είναι για πάντα. Οτι και να γίνει..