Ο πόλεμος φέρνει έρωτα.

  Σήμερα είναι Σάββατο και νοιώθω οτι είναι Δευτέρα. "Αλήθεια τι άσχημο συναίσθημα?" άκουω τον εαυτό μου να μου λέει. "Ναι πόλυ άσχημο, συμφώνω" απαντάω δυνάτα.
  Το να μιλάω με τον εαυτό μου πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή σκέφτομαι, ως νόημον άνθρωπος. Μετά λέω δεν γαμιέται, άφου πότε μου δεν ήμουν νόημον πάντα λειτουργούσα με ένα δικό μου λογισμικό το οποίο πόλλες φορές και απο πολλούς ανθρώπους κρίθηκε ως ανορθόδοξο ακόμη και παράλογο.
  "Και για πες?" λέω δυνατά. "Θυμάσαι?" μου λέει ο εαυτός μου."Τι ?" αναρωτιέμαι και σκυθρωπιάζει το προσωπό μου."Δεν ξέρω, ίσως πρέπει να θυμηθείς την τελευταία φορά που εκάνες κάτι που σε ενθουσιάσε"! Χμμ, κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι εκείνη την φορά που είχα αγκαλιά εκείνον τον μεγάλο μου έρωτα,με την πλάτη του στο προσωπό μου,και τα χεριά μου να μπαίνουν μέσα στις τσέπες απο το μπουφάν του και να αγκαλιάζουν τα δικά του!Την ανάσα μου να ζεσταίνει ρυθμικά τον λαιμό του και εκείνον να με κοιτάζει έπειτα με αγάπη.Δεν το παραδέχτηκε ποτέ οτι με αγάπησε αλλά εμένα μου αρκούσε εκείνο του το βλέμμα.
  Μετά ακούω τον εαυτό μου να λέει "χαζογκομενίστικες αηδίες,σύνελθε..".