Να το ξέρεις.

Ξέρεις σε σκεφτόμουν.
Και ξερείς απο τότε που σε γνώρισα, σε σκέφτομαι καθέ μέρα.
Και τώρα που το λέω, νοιώθω θυμό!
Μακάρι ο εγκεφαλός μου να ήταν αυτοματοποιήμενος,
κάθε άχρηστη πληροφορία να πήγαινε αυτόματα σε ένα κάδο ανακύκλωσης.
Αλλά όχι. Ούτε στον καδο ανακύκλωσης δεν αξίζουν να είναι αυτές οι σκέψεις.
Λυπάμαι τον εαυτό μου κάτι τέτοιες στιγμές.
Με βασανίζω ξέρεις.
Και το πιο τραγικό όλων είναι οτι δεν θες να ξέρεις.
Εσύ, αν και άνθρωπος, έχεις καταφέρει να τα έχεις αυτοματοποιήσει όλα στην ζώη σου.
Συγχαρήτηρια!
Κοιτάζω τα χέρια μου με ένα απλανές βλέμμα.
Μα εσύ και εγώ δεν είμασταν πότε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο.
Το ήξερα και το ήξερες.
Επέμενες όμως να με εμπαίζεις.
Μάτια μου, δεν πειράζει που σκέφτηκες πως θα ήταν αστείο το να με πλήγωνες.
Δεν μπορείς να με πληγώσεις όσο και αν θες.
Κάθε φορά που με πληγώνεις, ξέρεις, δυναμώνω.
Ήρθε η σειρά μου.
Εγώ όμως δεν θα σε πληγώσω.
Όχι.
Εγώ θα φρόντιζω όταν πέφτεις κάτω να με κοιτάς κατάματα για να μου δημιουργήσεις αισθήματα οίκτου.
Και εκεί θα σε τελειώσω.
Με ένα τέλος διαφορετικό απο αυτά που έχεις συνηθίσει.
Θα σε κοιτάξω κατάματα όπως το ζήτησες, αλλά οίκτο δεν θα δεις στα δικά μου μάτια.
Και έπειτα, θα γυρίσω την πλάτη μου και θα φύγω.
Θα ανοίξω την πρώτη πόρτα που θα βρω μπρόστα μου με προορισμό εκείνη την αγνή ματιά αγάπης που δεν μου έριξες ποτέ.
Και θα την βρω, να είσαι σίγουρος για αυτό
Άνθρωπος που είναι γέματος δοτικά αισθήματα αγάπης ποτέ δεν γεύεται το πικρό ποτήρι της μοναξιάς.
Το μόνο που δεν μετανιώνω είναι για όλα εκείνα τα αισθήματα που σου χάρισα.
Θα στα ξαναχάριζα αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω να το ξέρεις.
Το μόνο που ξέρω όμως και ξέρεις,
είναι πως στιγματίσαμε ο ένας τον άλλον.
Δεν θα με ξεχάσεις μα ούτε και εγώ θα το κάνω.
Αντίο.