Αυτό που κάποιοι άνθρωποι ένα πρώι ξυπνάνε αναθεωρούν και κρίνουν οτι ξαφνικά αξίζεις με ξεπερνά αλήθεια. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί οι άνθρωποι κρύβονται πίσω απο τα συναισθήματά τους. Νιώθουμε και αυτό μας κάνει έκεινο το εξελιγμένο -κατά τα άλλα- ανθρώπινο είδος.
Προσωπικά πάντα άφηνα τον συναισθηματικό μου κόσμο ελεύθερο, οτι ένιωθα το έλεγα. Πόσο μάλλον όταν ένιωθα άγαπη. Το συναίσθημα της αγάπης κόσμε είναι να το μοιράζεσαι. Να το δίνεις απλόχερα, ποιός ο λόγος άλλωστε να το αισθάνεσαι?
Τι γίνεται ομως, όταν προσφέρεις αγάπη και δεν είναι αμοιβαία. Αποχωρείς! Με το κεφάλι ψηλά και υπερήφανος που είχες την μεγαλοπρέπεια να δώσεις κάτι αξιόλογο. Και ας μην αξοιοποιήθηκε ποτέ. Εσύ πρέπει να είσαι χαρούμενος. Βέβαια, αν κάποια στιγμή ο άνθρωπος αυτός σου πει οτι κρίνει πως "αξίζεις" και σε θέλει στον κοινωνικό του περίγυρο και πως παράλληλα νιώθει ερωτική έλξη για εσένα, μην διανοηθείς να τον ρωτήσεις αν ποτέ σε αγάπησε. Γιατί, η απάντηση θα σε γυρίσει στην αρχική κατάσταση που ήσουν πάντα. Και εκεί η απόρριψη παγώνει την ψυχή σου. Όλο σου το είναι. Εκεί δεν νιώθεις πια περήφανος.
Δυστυχώς, η απόριψη σε κάποιους απο εμάς γίνεται εμμονή. Και μετά φτάνεις σε εκείνο το εξευτελιστικό κατ'εμέ σημείο να υποβιβάζεις μόνος σου τον εαυτό σου. Και αν δεν πιστεύεις εσύ σε εσένα δεν θα πιστέψει κανένας. Αλήθεια σου λέω! Μην επιτρέπεις ποτέ σε κανέναν να σε υποβιβάζει. Ξέρω πως κάθε φορά που μοιραζόμαστε αισθήματα, οτι είδους, και ειδικά όταν αυτά ειναι ειλικρινή χαρίζουμε ένα κομμάτι της ψυχής μας. Οποιός λοιπόν δεν εκτιμάει αυτό το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης εξ αρχής, μην τον παρεξηγείς. Μην θυμώσεις καν. Γύρνα την πλάτη σου και φύγε.
Ξέρεις υπάρχουν άνθρωποι που όταν πρωτοαντικρύσουν το κομμάτι αυτό της ψυχής σου δεν θα το αφήσουν ποτέ να χαθεί απο τα μάτια τους. Αγαπησέ τους αυτούς τους ανθρώπους. Με όλη σου την δύναμη και αν ποτέ σκεφτείς οτι ταπεινώθηκες με την πράξη σου αυτή κάποτε, μην ντραπείς ξανά.
Όπως είπε και ο πρωταγωνιστής σε μια αγαπημένη μου ταινία "Don't look back Saïme. On train platforms we look back and that image remains as a promise."!
Και εκείνη η αγάπη που έδωσες, πέθανε? Όχι, αναγκαστηκά όμως θάφτηκε κάτω απο τα ερείπια σου. Και όταν κατάφερες να ανασυγκροτηθείς και να ξανασταθείς στα πόδια σου εκεί σε εκείνο το σήμειο που κάποτε εσπείρες τον πόνο εκείνο να ξέρεις οτι έχει ανθίσει το πιο ενθουσιώδες απωθημένο.
Προσωπικά πάντα άφηνα τον συναισθηματικό μου κόσμο ελεύθερο, οτι ένιωθα το έλεγα. Πόσο μάλλον όταν ένιωθα άγαπη. Το συναίσθημα της αγάπης κόσμε είναι να το μοιράζεσαι. Να το δίνεις απλόχερα, ποιός ο λόγος άλλωστε να το αισθάνεσαι?
Τι γίνεται ομως, όταν προσφέρεις αγάπη και δεν είναι αμοιβαία. Αποχωρείς! Με το κεφάλι ψηλά και υπερήφανος που είχες την μεγαλοπρέπεια να δώσεις κάτι αξιόλογο. Και ας μην αξοιοποιήθηκε ποτέ. Εσύ πρέπει να είσαι χαρούμενος. Βέβαια, αν κάποια στιγμή ο άνθρωπος αυτός σου πει οτι κρίνει πως "αξίζεις" και σε θέλει στον κοινωνικό του περίγυρο και πως παράλληλα νιώθει ερωτική έλξη για εσένα, μην διανοηθείς να τον ρωτήσεις αν ποτέ σε αγάπησε. Γιατί, η απάντηση θα σε γυρίσει στην αρχική κατάσταση που ήσουν πάντα. Και εκεί η απόρριψη παγώνει την ψυχή σου. Όλο σου το είναι. Εκεί δεν νιώθεις πια περήφανος.
Δυστυχώς, η απόριψη σε κάποιους απο εμάς γίνεται εμμονή. Και μετά φτάνεις σε εκείνο το εξευτελιστικό κατ'εμέ σημείο να υποβιβάζεις μόνος σου τον εαυτό σου. Και αν δεν πιστεύεις εσύ σε εσένα δεν θα πιστέψει κανένας. Αλήθεια σου λέω! Μην επιτρέπεις ποτέ σε κανέναν να σε υποβιβάζει. Ξέρω πως κάθε φορά που μοιραζόμαστε αισθήματα, οτι είδους, και ειδικά όταν αυτά ειναι ειλικρινή χαρίζουμε ένα κομμάτι της ψυχής μας. Οποιός λοιπόν δεν εκτιμάει αυτό το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης εξ αρχής, μην τον παρεξηγείς. Μην θυμώσεις καν. Γύρνα την πλάτη σου και φύγε.
Ξέρεις υπάρχουν άνθρωποι που όταν πρωτοαντικρύσουν το κομμάτι αυτό της ψυχής σου δεν θα το αφήσουν ποτέ να χαθεί απο τα μάτια τους. Αγαπησέ τους αυτούς τους ανθρώπους. Με όλη σου την δύναμη και αν ποτέ σκεφτείς οτι ταπεινώθηκες με την πράξη σου αυτή κάποτε, μην ντραπείς ξανά.
Όπως είπε και ο πρωταγωνιστής σε μια αγαπημένη μου ταινία "Don't look back Saïme. On train platforms we look back and that image remains as a promise."!
Και εκείνη η αγάπη που έδωσες, πέθανε? Όχι, αναγκαστηκά όμως θάφτηκε κάτω απο τα ερείπια σου. Και όταν κατάφερες να ανασυγκροτηθείς και να ξανασταθείς στα πόδια σου εκεί σε εκείνο το σήμειο που κάποτε εσπείρες τον πόνο εκείνο να ξέρεις οτι έχει ανθίσει το πιο ενθουσιώδες απωθημένο.
