Η εγγονή του Αιόλου!

 Τέλος Αυγούστου. Η πόλη ακόμη τα μεσημέρια καίγεται στην άπνοια της καυτής ασφάλτου και τα βράδια, ο κόσμος μαζεύει τις ηλιοκαμένες του αναμνήσεις και τις πνιγεί στο αλκοόλ μαζί με όλα τα προβλήματα που τον συνοδεύουν.
 Άχ, η ζώη σε τούτη την πολή είναι ασφυκτική. Και η ζέστη την κανεί αποπνικτική! Περπάτας στον δρόμο και βλέπεις τα ιδρωμένα πρόσωπα να αγωνιούν. Η μαμά μου πάντα έλεγε πως τα καλύτερα χρόνια της ζώης σου, όσο δηλαδή είσαι νέος οφείλεις να τα σεβαστείς όσο περίσσοτερο μπορείς και να χτίσεις τις καλύτερες αναμνήσεις τις ζωής σου.
 Η εγγονή του Αιόλου απο την άλλη, πιστευεί πως όλη σου την ζώη όφειλεις να την ζεις κάνοντας τις επιλογές που θες, οφείλεις να είσαι αξιοπρεπείς και υπερήφανος και να μην μετανιώνεις ποτέ. Ούτε για τα λάθη, ούτε για τα πράγματα που δεν έκανες. Έτσι ήθελες, έτσι έκανες.
  Βέβαια, με γονίδια που κάνουν τις σκέψεις σου να τρέχουν με ταχύτητα τυφώνα στο κεφάλι σου δεν περιμένες κάτι καλύτερο. Η εγγονή του Αιόλου, είναι μια γυναίκα που ζει αναμεσά μας, μελαχρινή με γελάστα μάτια και ανάλαφρη ψυχη. Η προσωπικότητα της μοιάζει κάτι σαν εκείνο το ευχάριστο μελτέμι που σε χτυπάει όταν σε καίει αλύπητα ο ήλιος. Αλλά σε στιγμές θυμού, οι εκρήξεις της μοιάζουν με τροπικό κυκλώνα. Πρέπει να μπεις κάπου βαθιά κάτω απο την γη για να μην σε ξεριζώσουν.
  Αγαπά τις ατέλειες της και είναι υπερήφανη για τα κατορθώματα της. Την κουράζει η ηρεμία όμως μωρέ. Θέλει εναλλαγές. Πότε μπουνάτσα, πότε μελτέμι και κάπου κάπου και τυφώνας ακόμη. Την χαρακτηρίζουν τρελή και αλλοπαρμένη, μα πόσα λίγα καταλαβαίνουν όμως?
  Έτσι είναι. Και αν δεν σου κάνει, κοπάζει τους άερηδες της και σου δίνει την ευχή της να χαθείς μέσα στον χωροχρόνο  του σύμπαντος. Και όχι δεν την νοιάζει. Εκείνη πάντα θα την συναρπάζει κάτι με ή χωρίς εσένα.
  Και όταν το καλοκαίρι θα έρθει ξανά, θα την αναπολήσεις. Οπού και αν είσαι. Θα θυμάσαι πάντα εκείνο το γλυκό χάδι όταν σε καίει ο ήλιος και θα προσμένεις πάντα τα ζεστά βράδια το μένος με το οποίο σου ανακατέβει τα μαλλιά.

Τα δεδομένα μας.

 Κάπως έτσι ξεκίνησε ένα έτος. Και όταν λες κάπως έτσι τι να εννοείς άραγε? Μα φυσικά εννοώ, την ακαταμάχητη ανάγκη που νοιώθουμε όλοι μας την μέρα εκείνη να είμαστε υποχρεωτικά χαρούμενοι και να κάνουμε κάτι φανταστικά εξαιρετικά διασκεδαστικά ενδιαφέρον και το οποίο φυσικά θα κρίνει ότι κάνουμε όλη την υπόλοιπη χρονιά.
 Εγώ φέτος επέλεξα να είμαι στον ζεστό μου καναπέ, σκεπτόμενη πως σε αυτή την ζωή δεν είναι τίποτα δεδομένο. Ο χρόνος δεν υπήρξε ποτέ φίλος μου. Μάλλον εχθρός θα έλεγα. Τα χρόνια περνάνε και το μόνο που φέρνουν δεν είναι δώρα και χαρά, αλλά νέες υποχρεώσεις, γονείς που μεγαλώνουν και σου θυμίζουν πως ο κύκλος της ζωής είναι συγκεκριμένος. Και πως θα έρθει εκείνος ο χρόνος που θα φέρει ως "δώρο" τον θάνατο.
 Ναι γίνομαι μακάβρια. Σκέφτηκες όμως ποτέ πως οι μακάβριοι άνθρωποι είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν ζήσει την απώλεια στο πετσί τους? Σκέφτηκες ποτέ ότι η υγεία σου και των αγαπημένων σου ανθρώπων δεν είναι δεδομένη? Αναρωτήθηκες ποτέ πως θα αισθανόσουν αν σου έλεγαν ότι ο άνθρωπος που αγαπάς περισσότερο από κάθε τι σε αυτό τον κόσμο θα πεθάνει μέσα στο επόμενο έτος?
 Πάντα πίστευα ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Πως θα πάω θα δω την ταινία και μετά θα γυρίσω σπίτι μου να συνεχίσω την ωραία μου ζωή γιατί αυτά συμβαίνουν μόνο εκεί. Πόσο λάθος έκανα όμως? Μεγάλο, δυστυχώς.