Τέλος Αυγούστου. Η πόλη ακόμη τα μεσημέρια καίγεται στην άπνοια της καυτής ασφάλτου και τα βράδια, ο κόσμος μαζεύει τις ηλιοκαμένες του αναμνήσεις και τις πνιγεί στο αλκοόλ μαζί με όλα τα προβλήματα που τον συνοδεύουν.
Άχ, η ζώη σε τούτη την πολή είναι ασφυκτική. Και η ζέστη την κανεί αποπνικτική! Περπάτας στον δρόμο και βλέπεις τα ιδρωμένα πρόσωπα να αγωνιούν. Η μαμά μου πάντα έλεγε πως τα καλύτερα χρόνια της ζώης σου, όσο δηλαδή είσαι νέος οφείλεις να τα σεβαστείς όσο περίσσοτερο μπορείς και να χτίσεις τις καλύτερες αναμνήσεις τις ζωής σου.
Η εγγονή του Αιόλου απο την άλλη, πιστευεί πως όλη σου την ζώη όφειλεις να την ζεις κάνοντας τις επιλογές που θες, οφείλεις να είσαι αξιοπρεπείς και υπερήφανος και να μην μετανιώνεις ποτέ. Ούτε για τα λάθη, ούτε για τα πράγματα που δεν έκανες. Έτσι ήθελες, έτσι έκανες.
Βέβαια, με γονίδια που κάνουν τις σκέψεις σου να τρέχουν με ταχύτητα τυφώνα στο κεφάλι σου δεν περιμένες κάτι καλύτερο. Η εγγονή του Αιόλου, είναι μια γυναίκα που ζει αναμεσά μας, μελαχρινή με γελάστα μάτια και ανάλαφρη ψυχη. Η προσωπικότητα της μοιάζει κάτι σαν εκείνο το ευχάριστο μελτέμι που σε χτυπάει όταν σε καίει αλύπητα ο ήλιος. Αλλά σε στιγμές θυμού, οι εκρήξεις της μοιάζουν με τροπικό κυκλώνα. Πρέπει να μπεις κάπου βαθιά κάτω απο την γη για να μην σε ξεριζώσουν.
Αγαπά τις ατέλειες της και είναι υπερήφανη για τα κατορθώματα της. Την κουράζει η ηρεμία όμως μωρέ. Θέλει εναλλαγές. Πότε μπουνάτσα, πότε μελτέμι και κάπου κάπου και τυφώνας ακόμη. Την χαρακτηρίζουν τρελή και αλλοπαρμένη, μα πόσα λίγα καταλαβαίνουν όμως?
Έτσι είναι. Και αν δεν σου κάνει, κοπάζει τους άερηδες της και σου δίνει την ευχή της να χαθείς μέσα στον χωροχρόνο του σύμπαντος. Και όχι δεν την νοιάζει. Εκείνη πάντα θα την συναρπάζει κάτι με ή χωρίς εσένα.
Και όταν το καλοκαίρι θα έρθει ξανά, θα την αναπολήσεις. Οπού και αν είσαι. Θα θυμάσαι πάντα εκείνο το γλυκό χάδι όταν σε καίει ο ήλιος και θα προσμένεις πάντα τα ζεστά βράδια το μένος με το οποίο σου ανακατέβει τα μαλλιά.
Άχ, η ζώη σε τούτη την πολή είναι ασφυκτική. Και η ζέστη την κανεί αποπνικτική! Περπάτας στον δρόμο και βλέπεις τα ιδρωμένα πρόσωπα να αγωνιούν. Η μαμά μου πάντα έλεγε πως τα καλύτερα χρόνια της ζώης σου, όσο δηλαδή είσαι νέος οφείλεις να τα σεβαστείς όσο περίσσοτερο μπορείς και να χτίσεις τις καλύτερες αναμνήσεις τις ζωής σου.
Η εγγονή του Αιόλου απο την άλλη, πιστευεί πως όλη σου την ζώη όφειλεις να την ζεις κάνοντας τις επιλογές που θες, οφείλεις να είσαι αξιοπρεπείς και υπερήφανος και να μην μετανιώνεις ποτέ. Ούτε για τα λάθη, ούτε για τα πράγματα που δεν έκανες. Έτσι ήθελες, έτσι έκανες.
Βέβαια, με γονίδια που κάνουν τις σκέψεις σου να τρέχουν με ταχύτητα τυφώνα στο κεφάλι σου δεν περιμένες κάτι καλύτερο. Η εγγονή του Αιόλου, είναι μια γυναίκα που ζει αναμεσά μας, μελαχρινή με γελάστα μάτια και ανάλαφρη ψυχη. Η προσωπικότητα της μοιάζει κάτι σαν εκείνο το ευχάριστο μελτέμι που σε χτυπάει όταν σε καίει αλύπητα ο ήλιος. Αλλά σε στιγμές θυμού, οι εκρήξεις της μοιάζουν με τροπικό κυκλώνα. Πρέπει να μπεις κάπου βαθιά κάτω απο την γη για να μην σε ξεριζώσουν.
Αγαπά τις ατέλειες της και είναι υπερήφανη για τα κατορθώματα της. Την κουράζει η ηρεμία όμως μωρέ. Θέλει εναλλαγές. Πότε μπουνάτσα, πότε μελτέμι και κάπου κάπου και τυφώνας ακόμη. Την χαρακτηρίζουν τρελή και αλλοπαρμένη, μα πόσα λίγα καταλαβαίνουν όμως?
Έτσι είναι. Και αν δεν σου κάνει, κοπάζει τους άερηδες της και σου δίνει την ευχή της να χαθείς μέσα στον χωροχρόνο του σύμπαντος. Και όχι δεν την νοιάζει. Εκείνη πάντα θα την συναρπάζει κάτι με ή χωρίς εσένα.
Και όταν το καλοκαίρι θα έρθει ξανά, θα την αναπολήσεις. Οπού και αν είσαι. Θα θυμάσαι πάντα εκείνο το γλυκό χάδι όταν σε καίει ο ήλιος και θα προσμένεις πάντα τα ζεστά βράδια το μένος με το οποίο σου ανακατέβει τα μαλλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου