Εκείνη η μέρα ήρθε.

 Όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος. Πρέπει να έχουν. Είναι νόμος, φυσικός-μαθηματικός-κοινωνικός!! Νοιώθω άσχημα σε κάθε τι, που τελειώνει. Δεν ξέρω, είναι μάλλον κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου. Μελαγχολώ, καταθλίβομαι πολλές φορές.
 Αυτή την φορά όμως, δεν έχω στεναχώρια. Αυτή την φορά το τέλος μοιάζει με βότσαλο που το πέταξα με μανία μπρόστα στην ήρεμη θάλασσα. Αναπήδησε κανά δυο φορές και μετά βούτηξε και έγινε ένα με αυτή. Χαίρομαι, που πλέον το φαντάζομαι να κατευθύνετε στο βυθό, αλλά ακόμη και αυτή η σκέψη με κουράζει. Πάει αυτό ήταν,έφυγε απο τα χέρια μου και τώρα η θάλασσα γαλήνεψε ξανά. Δεν θέλω να ξέρω ποιά θα είναι η τύχη του. Θέλω, να ξαπλώσω και να χαζέψω τον ουρανό.
  Και ακόμη κάλυτερα να είναι βράδυ και να έχει ξαστεριά. Ναι αυτό θέλω. Αν πέσει ένα αστέρι εκείνη την στιγμή η ευχή που θα κάνω θα είναι να έχει καταλήξει στον βυθό και να έχει δίπλα του άλλο ένα βότσαλο, που κάποιος άλλος πέταξε με αγανάκτηση. Και να έχει εναρμονιστεί με το γαλήνιο πέλαγος,να είναι μέρος του πια.
  Δεν θα το αναζητήσω όμως. Οχι! Εγώ θα μείνω εκεί ξαπλωμένη, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Ούτε τα λάθη μου. Ειδικά αυτά. Θεε μου, έχω κάνει πολλά λάθη. Αλλά χωρίς αυτά τα καταραμένα δεν μαθαίνεις την ζωή.Θα ανασάνω βαθιά τον παγωμένο αέρα, και θα κοιμηθώ εκεί μόνη μου.. Και η ψυχή μου θα είναι κατά ένα βότσαλο ελαφρύτερη.


http://youtu.be/GemKqzILV4w

Η Οδύσσεια των κυνηγημένων.

  Σήμερα η μέρα ξεκίνησε με ένα δυνατό και έντονο ερώτημα."Το βλέπεις εκείνο το πιτσιρίκι, που σου χαμογελάει μέσα απο την αγκαλιά της μάνας του?", σιωπή κατάφασης και ένα τρυφερό χαμόγελο στην θέα αυτής της πανέμορφης ψυχούλας."Ποιός θα του πει οτι το πρώτο του κλάμα του στοίχησε 30.000 ευρώ?"!Σιωπή και νεύμα προβληματισμού.
  Το ερώτημα αυτό ακολούθησε ένας ρητορικός λόγος, για το πως εμείς η νεολαία πρέπει να αντισταθούμε και να αλλάξουμε τον μάταιο τούτο κόσμο που καταρρέει. Δεν μιλούσα μόνο άκουγα, πράγμα ανήκουστο για τα δικά μου δεδομένα.Είχα πολλά να πω, αλλά αρκέστικα μόνο σε συγκαταβατικά "ναι".Και αυτό όχι γιατί δεν έχω άποψη,αλλά γιατί αυτή η κατάσταση έχει καταντήσει ψυχοφθόρα. Την τελευταία 3ετία περίπου στην πόλη τούτη, βλέπεις παντού το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα. Είναι ζωγραφισμένο στα πρόσωπα των ανθρώπων.Απελπισία και απόγνωση.

  Στην αρχή δεν το πίστευε κανένας μας,νομίζαμε οτι η οικονομική κρίση είναι κάτι σαν ένα είδος κρυολογήματος, βραχνιάζει λίγο η φωνή σου,βήχεις κανα 2 μέρες και περνάει.Με τον καιρό συνειδητοποιήσαμε πως δεν είναι έτσι, είδαμε την καταστροφή να εισβάλλει στα σπίτια μας. Μειώσεις μισθών, παιδιά στα σχολεία χωρίς βιβλία, νοσοκομεία χωρίς τις βασικές πρώτες ύλες,μειωμένες μετακινήσεις,κρύοι χειμώνες δίχως θέρμανση και επιπλέον φόροι!Φόροι παντού άκομη και για τον αέρα που αναπνέουμε.
 Πλέον, τρέμουμε.Τρέμουμε σε κάθε καταστροφολογική πρόβλεψη. Οι νέοι κοιτάμε πως θα φύγουμε απο εδώ. Για πού?Για οπουδήποτε,νομίζωντας οτι μακριά απο εδώ θα είναι παντού καλύτερα.Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει, αλλά είναι μια λύση που θα το ομολογήσω και εγώ την έχω σκεφτεί.Ήδη πολύ φίλοι και γνωστοί μεταναστεύουν καθημερινά.Άλλοι για σπουδές,αλλοί για δουλειά και άλλοι γιατί δεν αντέχουν άλλο αυτή την τραγική πολιτική αδιαφορίας και καταστροφής.Ο κύριος λόγος όμως είναι η ανασφάλεια.Τίποτα δεν εξασφαλίζει ένα αύριο υγιές.Μια ζώη,με μια δουλειά που θα σου εξασφαλίζει τα βασικά προς το ζήν και μια εξισορροπημένη ζώη.Χωρίς καμία χλιδή και πολυτέλεια.Απλά τα βασικά.
 Αλλά, οι άνθρωποι στον τόπο τούτο δεν θα μάθουν ποτέ.Ή μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ. Θυμάμαι,μια φιλόλογο στο γυμνάσιο που είχε πεί κάποτε "Όταν έρθει η ώρα που δεν θα έχετε μέλλον,γιατί η γενιά σας θα πληρώσει όλα τα ατοπήματα των προηγουμένων,αμφιβάλλω αν θα καταφέρετε να επιβιώσετε"!Οι προηγούμενες γενιές λοιπόν, είχαν φοβερό θράσος. Μας γαλούχησαν με ένα καθυσηχαστικό "Δεν μπορείς",ενώ γκρέμιζαν με φοβερή αδιαφορία κάθε ίχνος μέλλοντος για τα παιδιά τους και τα εγγονιά τους έχοντας ένα εγωιστικό ¨Εγώ θα φτιάξω τον κόσμο?",στο στόμα τους.Και τώρα ελπίζουν πως η νεολαία θα φτιάξει αυτό τον κόσμο,που κατέστρεψε η κυβέρνηση εις βάρος τους χωρίς να έχουν καμία επίγνωση της κατάστασης εκείνοι..