Τα δεδομένα μας.

 Κάπως έτσι ξεκίνησε ένα έτος. Και όταν λες κάπως έτσι τι να εννοείς άραγε? Μα φυσικά εννοώ, την ακαταμάχητη ανάγκη που νοιώθουμε όλοι μας την μέρα εκείνη να είμαστε υποχρεωτικά χαρούμενοι και να κάνουμε κάτι φανταστικά εξαιρετικά διασκεδαστικά ενδιαφέρον και το οποίο φυσικά θα κρίνει ότι κάνουμε όλη την υπόλοιπη χρονιά.
 Εγώ φέτος επέλεξα να είμαι στον ζεστό μου καναπέ, σκεπτόμενη πως σε αυτή την ζωή δεν είναι τίποτα δεδομένο. Ο χρόνος δεν υπήρξε ποτέ φίλος μου. Μάλλον εχθρός θα έλεγα. Τα χρόνια περνάνε και το μόνο που φέρνουν δεν είναι δώρα και χαρά, αλλά νέες υποχρεώσεις, γονείς που μεγαλώνουν και σου θυμίζουν πως ο κύκλος της ζωής είναι συγκεκριμένος. Και πως θα έρθει εκείνος ο χρόνος που θα φέρει ως "δώρο" τον θάνατο.
 Ναι γίνομαι μακάβρια. Σκέφτηκες όμως ποτέ πως οι μακάβριοι άνθρωποι είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν ζήσει την απώλεια στο πετσί τους? Σκέφτηκες ποτέ ότι η υγεία σου και των αγαπημένων σου ανθρώπων δεν είναι δεδομένη? Αναρωτήθηκες ποτέ πως θα αισθανόσουν αν σου έλεγαν ότι ο άνθρωπος που αγαπάς περισσότερο από κάθε τι σε αυτό τον κόσμο θα πεθάνει μέσα στο επόμενο έτος?
 Πάντα πίστευα ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Πως θα πάω θα δω την ταινία και μετά θα γυρίσω σπίτι μου να συνεχίσω την ωραία μου ζωή γιατί αυτά συμβαίνουν μόνο εκεί. Πόσο λάθος έκανα όμως? Μεγάλο, δυστυχώς.