Παρασκευή 23/8/2019, 11:14πμ.
Πίνω-ήδη-τον δεύτερο καφέ μου...
Γεύση πικρής καραμέλας στο στόμα μου και έξω φύσαει με μια περίεργη μανία, που με κάνει να νιώθω οτι ο αέρας θέλει να εισβάλει μέσα στο κτήριο και να τα ισοπεδώσει όλα στο πέρασμά του.
Ίσως για αυτό να με έχουν κατακλύσει όλες αυτές οι σκέψεις σήμερα, ίσως φταίει αυτό το δυνατό μελτέμι.
Ίσως είναι και το γεγονώς οτι άλλο ένα καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του.
Και μου θυμίζει οτι αυτή η εποχή είναι εποχή επανασυγκρότητης, είναι εποχή που θα πρέπει να τιθασεύσεις το πνεύμα σου, να παρατήσεις την χαλαρή σου διάθεση και να δουλέψεις.
Κοιτάω το ηλιοκαμένο μου κορμί και αναρωτιέμαι που πήγαν όλοι εκείνοι οι φίλοι που περνάγαμε μαζί τα καλοκαίρια.
Αναρωτιέμαι αν αγαπώ τον εαυτό μου σε αυτή την εκδοχή που έχει καταλήξει να είναι.
Έχω χαθεί στις σκέψεις μου πια...
Ίσως αν έβρισκα έναν ηλιόλουστο τόπο και πήγαινα εκεί να ήμουν πραγματικά χαρούμενη.
Να ξυπνάω δίπλα στην θαλάσσα και να ζω με ταπεινή λιτότητα.
Να έχω μόνο όσα πραγματικά χρειάζομαι.
Πίνω-ήδη-τον δεύτερο καφέ μου...
Γεύση πικρής καραμέλας στο στόμα μου και έξω φύσαει με μια περίεργη μανία, που με κάνει να νιώθω οτι ο αέρας θέλει να εισβάλει μέσα στο κτήριο και να τα ισοπεδώσει όλα στο πέρασμά του.
Ίσως για αυτό να με έχουν κατακλύσει όλες αυτές οι σκέψεις σήμερα, ίσως φταίει αυτό το δυνατό μελτέμι.
Ίσως είναι και το γεγονώς οτι άλλο ένα καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του.
Και μου θυμίζει οτι αυτή η εποχή είναι εποχή επανασυγκρότητης, είναι εποχή που θα πρέπει να τιθασεύσεις το πνεύμα σου, να παρατήσεις την χαλαρή σου διάθεση και να δουλέψεις.
Κοιτάω το ηλιοκαμένο μου κορμί και αναρωτιέμαι που πήγαν όλοι εκείνοι οι φίλοι που περνάγαμε μαζί τα καλοκαίρια.
Αναρωτιέμαι αν αγαπώ τον εαυτό μου σε αυτή την εκδοχή που έχει καταλήξει να είναι.
Έχω χαθεί στις σκέψεις μου πια...
Ίσως αν έβρισκα έναν ηλιόλουστο τόπο και πήγαινα εκεί να ήμουν πραγματικά χαρούμενη.
Να ξυπνάω δίπλα στην θαλάσσα και να ζω με ταπεινή λιτότητα.
Να έχω μόνο όσα πραγματικά χρειάζομαι.
