Θαμμένα συναισθήματα,ανθισμένα απωθημένα!

 Αυτό που κάποιοι άνθρωποι ένα πρώι ξυπνάνε αναθεωρούν και κρίνουν οτι ξαφνικά αξίζεις με ξεπερνά αλήθεια. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί οι άνθρωποι κρύβονται πίσω απο τα συναισθήματά τους. Νιώθουμε και αυτό μας κάνει έκεινο το εξελιγμένο -κατά τα άλλα- ανθρώπινο είδος.
 Προσωπικά πάντα άφηνα τον συναισθηματικό μου κόσμο ελεύθερο, οτι ένιωθα το έλεγα. Πόσο μάλλον όταν ένιωθα άγαπη. Το συναίσθημα της αγάπης κόσμε είναι να το μοιράζεσαι. Να το δίνεις απλόχερα, ποιός ο λόγος άλλωστε να το αισθάνεσαι?
 Τι γίνεται ομως, όταν προσφέρεις αγάπη και δεν είναι αμοιβαία. Αποχωρείς! Με το κεφάλι ψηλά και υπερήφανος που είχες την μεγαλοπρέπεια να δώσεις κάτι αξιόλογο. Και ας μην αξοιοποιήθηκε ποτέ. Εσύ πρέπει να είσαι χαρούμενος. Βέβαια, αν κάποια στιγμή ο άνθρωπος αυτός σου πει οτι κρίνει πως "αξίζεις" και σε θέλει στον κοινωνικό του περίγυρο και πως παράλληλα νιώθει ερωτική έλξη για εσένα, μην διανοηθείς να τον ρωτήσεις αν ποτέ σε αγάπησε. Γιατί, η απάντηση θα σε γυρίσει στην αρχική κατάσταση που ήσουν πάντα. Και εκεί η απόρριψη παγώνει την ψυχή σου. Όλο σου το είναι. Εκεί δεν νιώθεις πια περήφανος.
 Δυστυχώς, η απόριψη σε κάποιους απο εμάς γίνεται εμμονή. Και μετά φτάνεις σε εκείνο το εξευτελιστικό κατ'εμέ σημείο να υποβιβάζεις μόνος σου τον εαυτό σου. Και αν δεν πιστεύεις εσύ σε εσένα δεν θα πιστέψει κανένας. Αλήθεια σου λέω! Μην επιτρέπεις ποτέ σε κανέναν να σε υποβιβάζει. Ξέρω πως κάθε φορά που μοιραζόμαστε αισθήματα, οτι είδους, και ειδικά όταν αυτά ειναι ειλικρινή χαρίζουμε ένα κομμάτι της ψυχής μας. Οποιός λοιπόν δεν εκτιμάει αυτό το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης εξ αρχής, μην τον παρεξηγείς. Μην θυμώσεις καν. Γύρνα την πλάτη σου και φύγε.
 Ξέρεις υπάρχουν άνθρωποι που όταν πρωτοαντικρύσουν το κομμάτι αυτό της ψυχής σου δεν θα το αφήσουν ποτέ να χαθεί απο τα μάτια τους. Αγαπησέ τους αυτούς τους ανθρώπους. Με όλη σου την δύναμη και αν ποτέ σκεφτείς οτι ταπεινώθηκες με την πράξη σου αυτή κάποτε, μην ντραπείς ξανά.
Όπως είπε και ο πρωταγωνιστής σε μια αγαπημένη μου ταινία "Don't look back Saïme. On train platforms we look back and that image remains as a promise."!
 Και εκείνη η αγάπη που έδωσες, πέθανε? Όχι, αναγκαστηκά όμως θάφτηκε κάτω απο τα ερείπια σου. Και όταν κατάφερες να ανασυγκροτηθείς και να ξανασταθείς στα πόδια σου εκεί σε εκείνο το σήμειο που κάποτε εσπείρες τον πόνο εκείνο να ξέρεις οτι έχει ανθίσει το πιο ενθουσιώδες απωθημένο.

 

Να το ξέρεις.

Ξέρεις σε σκεφτόμουν.
Και ξερείς απο τότε που σε γνώρισα, σε σκέφτομαι καθέ μέρα.
Και τώρα που το λέω, νοιώθω θυμό!
Μακάρι ο εγκεφαλός μου να ήταν αυτοματοποιήμενος,
κάθε άχρηστη πληροφορία να πήγαινε αυτόματα σε ένα κάδο ανακύκλωσης.
Αλλά όχι. Ούτε στον καδο ανακύκλωσης δεν αξίζουν να είναι αυτές οι σκέψεις.
Λυπάμαι τον εαυτό μου κάτι τέτοιες στιγμές.
Με βασανίζω ξέρεις.
Και το πιο τραγικό όλων είναι οτι δεν θες να ξέρεις.
Εσύ, αν και άνθρωπος, έχεις καταφέρει να τα έχεις αυτοματοποιήσει όλα στην ζώη σου.
Συγχαρήτηρια!
Κοιτάζω τα χέρια μου με ένα απλανές βλέμμα.
Μα εσύ και εγώ δεν είμασταν πότε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο.
Το ήξερα και το ήξερες.
Επέμενες όμως να με εμπαίζεις.
Μάτια μου, δεν πειράζει που σκέφτηκες πως θα ήταν αστείο το να με πλήγωνες.
Δεν μπορείς να με πληγώσεις όσο και αν θες.
Κάθε φορά που με πληγώνεις, ξέρεις, δυναμώνω.
Ήρθε η σειρά μου.
Εγώ όμως δεν θα σε πληγώσω.
Όχι.
Εγώ θα φρόντιζω όταν πέφτεις κάτω να με κοιτάς κατάματα για να μου δημιουργήσεις αισθήματα οίκτου.
Και εκεί θα σε τελειώσω.
Με ένα τέλος διαφορετικό απο αυτά που έχεις συνηθίσει.
Θα σε κοιτάξω κατάματα όπως το ζήτησες, αλλά οίκτο δεν θα δεις στα δικά μου μάτια.
Και έπειτα, θα γυρίσω την πλάτη μου και θα φύγω.
Θα ανοίξω την πρώτη πόρτα που θα βρω μπρόστα μου με προορισμό εκείνη την αγνή ματιά αγάπης που δεν μου έριξες ποτέ.
Και θα την βρω, να είσαι σίγουρος για αυτό
Άνθρωπος που είναι γέματος δοτικά αισθήματα αγάπης ποτέ δεν γεύεται το πικρό ποτήρι της μοναξιάς.
Το μόνο που δεν μετανιώνω είναι για όλα εκείνα τα αισθήματα που σου χάρισα.
Θα στα ξαναχάριζα αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω να το ξέρεις.
Το μόνο που ξέρω όμως και ξέρεις,
είναι πως στιγματίσαμε ο ένας τον άλλον.
Δεν θα με ξεχάσεις μα ούτε και εγώ θα το κάνω.
Αντίο.

Η απελπισία ζει.Μέσα μας!

  Έχω ξεχάσει πως είναι να κάνεις όνειρα? Δεν ξέρω. Εννοώ, εξακολουθώ να ονειρεύομαι στην ζώη μου απλά όπως σε όλα τα υπόλοιπα πράγματα που κάνω σε αυτή, έχω βάλει και έκει μέτρο. Και ναι είναι καλό να υπάρχει μέτρο στην ζωή μας αλλά στα όνειρα, στα όνειρα? Αλήθεια τώρα, το σκέφτεσαι και εσύ. Δεν είναι δυνατόν να περιορίσεις την φαντασία σου. Η φαντασία σου είναι για να ομορφαίνει την ζώη σου, να σου χρυσώνει το χάπι με 2 λόγια.
  Ε, λοιπόν, σε εμένα αυτό το "χάπι" πλέον περιορίστηκε, δεν το πέρνω ολόκληρο πλέον. Πέρνω το 1/4! Είναι σαν εκείνες τις φαρμακευτικές αγωγές που πρέπει να παίρνεις λιγότερο χάπι γιατί σου πέφτει λιγουλάκι βαρύ στον οργανισμό. Και έτσι σπούδασα κάτι, έριξα το πτυχίο μου στο συρτάρι και βρήκα μια δουλίτσα .Ήταν εκείνη η δουλίτσα απο την φράση "δόξα το θεό,δουλίτσα να υπάρχει". Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει οι 3 και 60 τσουλάνε στον τραπεζικό λογαριασμό, εγώ στα 25 μου είμαι οικονομικά ανεξάρτητη απο τους δικούς μου στο περίπου και ξεχνάω όλα τα υπόλοιπα.
  Ξεχνάω και τις σπούδες μου, ξεχνάω και όλες τις άλλες δεξιοτεχνίες μου και επιστρατεύω καθημερινά όση υπομονή έχω για να αντέξω και άλλο λίγο ακόμη, να είμαι ευγενική με ανθρώπους που με βρίζουν-οι οποίοι πάντα λένε οτι δεν τα έχουν μαζί μου,αλλά με την εταιρεία-και εγώ πρέπει να δείξω κατανόηση να τους ακούσω να μου λένε για 15η φορά το ίδιο πράγμα και κάθε φόρα με πιο υψηλό τόνο φωνής. Και αυτό πρέπει να το κάνω για περίπου 100-200 φόρες την ημέρα γιατί πρέπει να είμαι και παραγωγική και αποδοτική. Στεναχώρια,μιζέρια,κατάθλιψη.
  Ελπίζω ακόμη όμως. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα κάνω κάτι που με ευχαριστεί. Που θα γυρνάω τα βράδυα σπίτι μου και θα είμαι καλά. Που θα έχω τα χρήματα, να συντηρώ επαρκώς τον εαυτό μου με αξιοπρέπεια και την οικογενειά μου αν χρειαστεί. Ίσως και την μελλοντικά δική μου οικογένεια. Δεν θέλω να έχω εκείνα τα χιλιάδες ζευγάρια παπούτσια και να ζω μόνο για να καταναλώνω, θέλω όμως να ταξιδεύω. Και να γνωρίζω νέους ανθρώπους και νέα μέρη! Αυτή είναι η μόνη χλιδή που θέλω να μου παρέχω.
  Ναι ελπίζω ακόμη. Λίγες ώρες πριν έκλαιγα, κλεισμένη στο μπάνιο της δουλειάς που κάνω. Κλειδωμένη, στο ένα επί ένα, τα δάκρυα να κυλάνε στο μαύρο πλακάκι και το μυαλό μου χαοτικό σαν το σύμπαν να διακατέχεται απο καταστροφολογικές σκέψεις. Ξέρω οτι σαν άνθρωπος έχω τεράστια αποθέματα αισιοδοξίας, όμως οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα αυτή την περίοδο είναι απελπιστικές. Ξέρω πως το 60% ίσως των νέων κάτω απο 25 είναι ανέργοι.Ξέρω πως το άλλο 20% απο αυτούς που εργάζονται δεν πληρώνονται.Εμείς, το υπόλοιπο ευνοημένο ( ο θεός να το κάνει) υπόλοιπο 20% καταπιέζομαστε καθημερινά όλο και περισσοτέρο με τους εργοδότες να μας υπενθίζουν κάθε μέρα πως "υπάρχουν και χειρότερα".
 

Τα καημένα τα χρόνια..

 Ατενίζοντας την βροχή, σε μια κρύα μέρα του Φεβρουαρίου αναρωτιέσαι πάντα τα υπαρξιακά σου. Σκέφτεσαι, ποιά είμαι,απο πού πρόερχομαι και που πάω!Δεν μπήκα ποτέ στην λογική του να εντριφίσω ιδιαίτερα στα υπαρξιακά γιατί είμαι σίγουρη οτι θα μπω σε ένα περιέργο λαβύρινθο του μυαλού μου που καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στην ψυχασθένεια..
  Ωστόσο, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγεις καθώς το βλέμμα σου χάνεται στις σταγόνες που κυλάνε στο τζάμι μπρόστα σου, είναι πως τα χρόνια περνάνε ανεπιστρεπτή.Πως κάθε στιγμή χάνεται στο άπειρο και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι'αυτό.Αυτό βέβαια είναι το γοητευτικότερο γεγονώς που συνοδεύει τα δευτερόλεπτα,το κάθε ένα απο αυτά είναι τόσο μοναδικό και πολύτιμο που μόνο το άπειρο μπορεί να τα φιλοξενήσει.
   Μετά,χάνεσαι σε εκείνες τις σταγόνες που κυλάνε αργά και μετά λίγο πιο γρήγορα,μέχρι να ενωθούν με την επόμενη σταγόνα και με μεγαλύτερη ταχύτητα καθώς και μια νότα αισιοδοξίας να οδεύσουν στο να διαλυθούν.Και έπειτα ξερείς οτι μεγαλώνεις.Τα δευτερόλεπτα γίνονται,λεπτά,τα λεπτά ώρες,οι ώρες μέρες,οι μέρες εβδομάδες,οι εβδομάδες μήνες και οι μήνες χρόνια!Και λες,πόσο μακρυνά φαίνονται όλα αυτά και έχουν χαθεί ήδη 15 δευτερόλεπτα.
.

Ο πόλεμος φέρνει έρωτα.

  Σήμερα είναι Σάββατο και νοιώθω οτι είναι Δευτέρα. "Αλήθεια τι άσχημο συναίσθημα?" άκουω τον εαυτό μου να μου λέει. "Ναι πόλυ άσχημο, συμφώνω" απαντάω δυνάτα.
  Το να μιλάω με τον εαυτό μου πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή σκέφτομαι, ως νόημον άνθρωπος. Μετά λέω δεν γαμιέται, άφου πότε μου δεν ήμουν νόημον πάντα λειτουργούσα με ένα δικό μου λογισμικό το οποίο πόλλες φορές και απο πολλούς ανθρώπους κρίθηκε ως ανορθόδοξο ακόμη και παράλογο.
  "Και για πες?" λέω δυνατά. "Θυμάσαι?" μου λέει ο εαυτός μου."Τι ?" αναρωτιέμαι και σκυθρωπιάζει το προσωπό μου."Δεν ξέρω, ίσως πρέπει να θυμηθείς την τελευταία φορά που εκάνες κάτι που σε ενθουσιάσε"! Χμμ, κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι εκείνη την φορά που είχα αγκαλιά εκείνον τον μεγάλο μου έρωτα,με την πλάτη του στο προσωπό μου,και τα χεριά μου να μπαίνουν μέσα στις τσέπες απο το μπουφάν του και να αγκαλιάζουν τα δικά του!Την ανάσα μου να ζεσταίνει ρυθμικά τον λαιμό του και εκείνον να με κοιτάζει έπειτα με αγάπη.Δεν το παραδέχτηκε ποτέ οτι με αγάπησε αλλά εμένα μου αρκούσε εκείνο του το βλέμμα.
  Μετά ακούω τον εαυτό μου να λέει "χαζογκομενίστικες αηδίες,σύνελθε..".