Έχω ξεχάσει πως είναι να κάνεις όνειρα? Δεν ξέρω. Εννοώ, εξακολουθώ να ονειρεύομαι στην ζώη μου απλά όπως σε όλα τα υπόλοιπα πράγματα που κάνω σε αυτή, έχω βάλει και έκει μέτρο. Και ναι είναι καλό να υπάρχει μέτρο στην ζωή μας αλλά στα όνειρα, στα όνειρα? Αλήθεια τώρα, το σκέφτεσαι και εσύ. Δεν είναι δυνατόν να περιορίσεις την φαντασία σου. Η φαντασία σου είναι για να ομορφαίνει την ζώη σου, να σου χρυσώνει το χάπι με 2 λόγια.
Ε, λοιπόν, σε εμένα αυτό το "χάπι" πλέον περιορίστηκε, δεν το πέρνω ολόκληρο πλέον. Πέρνω το 1/4! Είναι σαν εκείνες τις φαρμακευτικές αγωγές που πρέπει να παίρνεις λιγότερο χάπι γιατί σου πέφτει λιγουλάκι βαρύ στον οργανισμό. Και έτσι σπούδασα κάτι, έριξα το πτυχίο μου στο συρτάρι και βρήκα μια δουλίτσα .Ήταν εκείνη η δουλίτσα απο την φράση "δόξα το θεό,δουλίτσα να υπάρχει". Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει οι 3 και 60 τσουλάνε στον τραπεζικό λογαριασμό, εγώ στα 25 μου είμαι οικονομικά ανεξάρτητη απο τους δικούς μου στο περίπου και ξεχνάω όλα τα υπόλοιπα.
Ξεχνάω και τις σπούδες μου, ξεχνάω και όλες τις άλλες δεξιοτεχνίες μου και επιστρατεύω καθημερινά όση υπομονή έχω για να αντέξω και άλλο λίγο ακόμη, να είμαι ευγενική με ανθρώπους που με βρίζουν-οι οποίοι πάντα λένε οτι δεν τα έχουν μαζί μου,αλλά με την εταιρεία-και εγώ πρέπει να δείξω κατανόηση να τους ακούσω να μου λένε για 15η φορά το ίδιο πράγμα και κάθε φόρα με πιο υψηλό τόνο φωνής. Και αυτό πρέπει να το κάνω για περίπου 100-200 φόρες την ημέρα γιατί πρέπει να είμαι και παραγωγική και αποδοτική. Στεναχώρια,μιζέρια,κατάθλιψη.
Ελπίζω ακόμη όμως. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα κάνω κάτι που με ευχαριστεί. Που θα γυρνάω τα βράδυα σπίτι μου και θα είμαι καλά. Που θα έχω τα χρήματα, να συντηρώ επαρκώς τον εαυτό μου με αξιοπρέπεια και την οικογενειά μου αν χρειαστεί. Ίσως και την μελλοντικά δική μου οικογένεια. Δεν θέλω να έχω εκείνα τα χιλιάδες ζευγάρια παπούτσια και να ζω μόνο για να καταναλώνω, θέλω όμως να ταξιδεύω. Και να γνωρίζω νέους ανθρώπους και νέα μέρη! Αυτή είναι η μόνη χλιδή που θέλω να μου παρέχω.
Ναι ελπίζω ακόμη. Λίγες ώρες πριν έκλαιγα, κλεισμένη στο μπάνιο της δουλειάς που κάνω. Κλειδωμένη, στο ένα επί ένα, τα δάκρυα να κυλάνε στο μαύρο πλακάκι και το μυαλό μου χαοτικό σαν το σύμπαν να διακατέχεται απο καταστροφολογικές σκέψεις. Ξέρω οτι σαν άνθρωπος έχω τεράστια αποθέματα αισιοδοξίας, όμως οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα αυτή την περίοδο είναι απελπιστικές. Ξέρω πως το 60% ίσως των νέων κάτω απο 25 είναι ανέργοι.Ξέρω πως το άλλο 20% απο αυτούς που εργάζονται δεν πληρώνονται.Εμείς, το υπόλοιπο ευνοημένο ( ο θεός να το κάνει) υπόλοιπο 20% καταπιέζομαστε καθημερινά όλο και περισσοτέρο με τους εργοδότες να μας υπενθίζουν κάθε μέρα πως "υπάρχουν και χειρότερα".
Ε, λοιπόν, σε εμένα αυτό το "χάπι" πλέον περιορίστηκε, δεν το πέρνω ολόκληρο πλέον. Πέρνω το 1/4! Είναι σαν εκείνες τις φαρμακευτικές αγωγές που πρέπει να παίρνεις λιγότερο χάπι γιατί σου πέφτει λιγουλάκι βαρύ στον οργανισμό. Και έτσι σπούδασα κάτι, έριξα το πτυχίο μου στο συρτάρι και βρήκα μια δουλίτσα .Ήταν εκείνη η δουλίτσα απο την φράση "δόξα το θεό,δουλίτσα να υπάρχει". Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει οι 3 και 60 τσουλάνε στον τραπεζικό λογαριασμό, εγώ στα 25 μου είμαι οικονομικά ανεξάρτητη απο τους δικούς μου στο περίπου και ξεχνάω όλα τα υπόλοιπα.
Ξεχνάω και τις σπούδες μου, ξεχνάω και όλες τις άλλες δεξιοτεχνίες μου και επιστρατεύω καθημερινά όση υπομονή έχω για να αντέξω και άλλο λίγο ακόμη, να είμαι ευγενική με ανθρώπους που με βρίζουν-οι οποίοι πάντα λένε οτι δεν τα έχουν μαζί μου,αλλά με την εταιρεία-και εγώ πρέπει να δείξω κατανόηση να τους ακούσω να μου λένε για 15η φορά το ίδιο πράγμα και κάθε φόρα με πιο υψηλό τόνο φωνής. Και αυτό πρέπει να το κάνω για περίπου 100-200 φόρες την ημέρα γιατί πρέπει να είμαι και παραγωγική και αποδοτική. Στεναχώρια,μιζέρια,κατάθλιψη.
Ελπίζω ακόμη όμως. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα κάνω κάτι που με ευχαριστεί. Που θα γυρνάω τα βράδυα σπίτι μου και θα είμαι καλά. Που θα έχω τα χρήματα, να συντηρώ επαρκώς τον εαυτό μου με αξιοπρέπεια και την οικογενειά μου αν χρειαστεί. Ίσως και την μελλοντικά δική μου οικογένεια. Δεν θέλω να έχω εκείνα τα χιλιάδες ζευγάρια παπούτσια και να ζω μόνο για να καταναλώνω, θέλω όμως να ταξιδεύω. Και να γνωρίζω νέους ανθρώπους και νέα μέρη! Αυτή είναι η μόνη χλιδή που θέλω να μου παρέχω.
Ναι ελπίζω ακόμη. Λίγες ώρες πριν έκλαιγα, κλεισμένη στο μπάνιο της δουλειάς που κάνω. Κλειδωμένη, στο ένα επί ένα, τα δάκρυα να κυλάνε στο μαύρο πλακάκι και το μυαλό μου χαοτικό σαν το σύμπαν να διακατέχεται απο καταστροφολογικές σκέψεις. Ξέρω οτι σαν άνθρωπος έχω τεράστια αποθέματα αισιοδοξίας, όμως οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα αυτή την περίοδο είναι απελπιστικές. Ξέρω πως το 60% ίσως των νέων κάτω απο 25 είναι ανέργοι.Ξέρω πως το άλλο 20% απο αυτούς που εργάζονται δεν πληρώνονται.Εμείς, το υπόλοιπο ευνοημένο ( ο θεός να το κάνει) υπόλοιπο 20% καταπιέζομαστε καθημερινά όλο και περισσοτέρο με τους εργοδότες να μας υπενθίζουν κάθε μέρα πως "υπάρχουν και χειρότερα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου