Τα καημένα τα χρόνια..

 Ατενίζοντας την βροχή, σε μια κρύα μέρα του Φεβρουαρίου αναρωτιέσαι πάντα τα υπαρξιακά σου. Σκέφτεσαι, ποιά είμαι,απο πού πρόερχομαι και που πάω!Δεν μπήκα ποτέ στην λογική του να εντριφίσω ιδιαίτερα στα υπαρξιακά γιατί είμαι σίγουρη οτι θα μπω σε ένα περιέργο λαβύρινθο του μυαλού μου που καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στην ψυχασθένεια..
  Ωστόσο, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγεις καθώς το βλέμμα σου χάνεται στις σταγόνες που κυλάνε στο τζάμι μπρόστα σου, είναι πως τα χρόνια περνάνε ανεπιστρεπτή.Πως κάθε στιγμή χάνεται στο άπειρο και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι'αυτό.Αυτό βέβαια είναι το γοητευτικότερο γεγονώς που συνοδεύει τα δευτερόλεπτα,το κάθε ένα απο αυτά είναι τόσο μοναδικό και πολύτιμο που μόνο το άπειρο μπορεί να τα φιλοξενήσει.
   Μετά,χάνεσαι σε εκείνες τις σταγόνες που κυλάνε αργά και μετά λίγο πιο γρήγορα,μέχρι να ενωθούν με την επόμενη σταγόνα και με μεγαλύτερη ταχύτητα καθώς και μια νότα αισιοδοξίας να οδεύσουν στο να διαλυθούν.Και έπειτα ξερείς οτι μεγαλώνεις.Τα δευτερόλεπτα γίνονται,λεπτά,τα λεπτά ώρες,οι ώρες μέρες,οι μέρες εβδομάδες,οι εβδομάδες μήνες και οι μήνες χρόνια!Και λες,πόσο μακρυνά φαίνονται όλα αυτά και έχουν χαθεί ήδη 15 δευτερόλεπτα.
.