Νοσταλγικές Παρασκευές..

Παρασκευή 23/8/2019, 11:14πμ.

Πίνω-ήδη-τον δεύτερο καφέ μου...

Γεύση πικρής καραμέλας στο στόμα μου και έξω φύσαει με μια περίεργη μανία, που με κάνει να νιώθω οτι ο αέρας θέλει να εισβάλει μέσα στο κτήριο και να τα ισοπεδώσει όλα στο πέρασμά του.

Ίσως για αυτό να με έχουν κατακλύσει όλες αυτές οι σκέψεις σήμερα, ίσως φταίει αυτό το δυνατό μελτέμι.

Ίσως είναι και το γεγονώς οτι άλλο ένα καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του.

Και μου θυμίζει οτι αυτή η εποχή είναι εποχή επανασυγκρότητης, είναι εποχή που θα πρέπει να τιθασεύσεις το πνεύμα σου, να παρατήσεις την χαλαρή σου διάθεση και να δουλέψεις.

Κοιτάω το ηλιοκαμένο μου κορμί και αναρωτιέμαι που πήγαν όλοι εκείνοι οι φίλοι που περνάγαμε μαζί τα καλοκαίρια.

Αναρωτιέμαι αν αγαπώ τον εαυτό μου σε αυτή την εκδοχή που έχει καταλήξει να είναι.

Έχω χαθεί στις σκέψεις μου πια...

Ίσως αν έβρισκα έναν ηλιόλουστο τόπο και πήγαινα εκεί να ήμουν πραγματικά χαρούμενη.

Να ξυπνάω δίπλα στην θαλάσσα και να ζω με ταπεινή λιτότητα.

Να έχω μόνο όσα πραγματικά χρειάζομαι.

Ο έρωτας απο την αρχή!

Τίποτα δεν τελειώνει οριστικά, με ακούς;

Η ζωή είναι μικροί επαναλαμβανόμενοι κύκλοι.

Και εσύ μόλις έκλεισες έναν μουντζουρωμένο λαβύρινθο, που είχες  βαφτίσει κύκλο!

Κακομοίρα..

Μεγάλωσες και άκομα σου "χρυσώνεις το χάπι".

Και ύστερα λες, " μα, όχι εγω ειμαι δυνατή!". Λες και ξαναλές " θα ζήσω μόνη και ανεξάρτητη".

Και έπειτα; Έπειτα τι;

Πνίγεσαι στην μουδιασμένη ψευδαίσθηση του αλκοόλ και σε αγκαλιές που βρωμάνε εύφλεκτους, μπαρουτένιους έρωτες...

Έρωτες που μόλις καούν θα αστράψουν, θα κάνουν θόρυβο και σπινθήρες για να.. πεθάνουν!

Έρωτες κροτίδες, φθηνούς, ούτε καν πυροτεχνήματα.

Γιατι μωρό μου ζεις στο 2017, στην εποχή της  οικονομικής κρίσης, που μέχρι και οι έρωτες πυροτεχνήματα κοστίζουν πολύ. Γινήκανε έρωτες κροτίδες!

Εσένα ομως όσο αλκοόλ και να σε ποτίζουν, όσο και να μουδιάζει το κορμί σου, η ψυχή σου παντα θα νιώθει!

Έτσι είσαι πλασμένη.

Δεν θα συμβιβάζεσαι με τετοιούς έρωτες, ΠΟΤΕ!

Θα σήκωνεις πάντα ανάστημα, θα πέρνεις το καπελάκι σου και θα φεύγεις!

Θα γκρεμίσεις όλο το οικοδομικό τετράγωνο,

Και θα χτίσεις τον έρωτα απο την αρχή με γυμνά χέρια!

Η εγγονή του Αιόλου!

 Τέλος Αυγούστου. Η πόλη ακόμη τα μεσημέρια καίγεται στην άπνοια της καυτής ασφάλτου και τα βράδια, ο κόσμος μαζεύει τις ηλιοκαμένες του αναμνήσεις και τις πνιγεί στο αλκοόλ μαζί με όλα τα προβλήματα που τον συνοδεύουν.
 Άχ, η ζώη σε τούτη την πολή είναι ασφυκτική. Και η ζέστη την κανεί αποπνικτική! Περπάτας στον δρόμο και βλέπεις τα ιδρωμένα πρόσωπα να αγωνιούν. Η μαμά μου πάντα έλεγε πως τα καλύτερα χρόνια της ζώης σου, όσο δηλαδή είσαι νέος οφείλεις να τα σεβαστείς όσο περίσσοτερο μπορείς και να χτίσεις τις καλύτερες αναμνήσεις τις ζωής σου.
 Η εγγονή του Αιόλου απο την άλλη, πιστευεί πως όλη σου την ζώη όφειλεις να την ζεις κάνοντας τις επιλογές που θες, οφείλεις να είσαι αξιοπρεπείς και υπερήφανος και να μην μετανιώνεις ποτέ. Ούτε για τα λάθη, ούτε για τα πράγματα που δεν έκανες. Έτσι ήθελες, έτσι έκανες.
  Βέβαια, με γονίδια που κάνουν τις σκέψεις σου να τρέχουν με ταχύτητα τυφώνα στο κεφάλι σου δεν περιμένες κάτι καλύτερο. Η εγγονή του Αιόλου, είναι μια γυναίκα που ζει αναμεσά μας, μελαχρινή με γελάστα μάτια και ανάλαφρη ψυχη. Η προσωπικότητα της μοιάζει κάτι σαν εκείνο το ευχάριστο μελτέμι που σε χτυπάει όταν σε καίει αλύπητα ο ήλιος. Αλλά σε στιγμές θυμού, οι εκρήξεις της μοιάζουν με τροπικό κυκλώνα. Πρέπει να μπεις κάπου βαθιά κάτω απο την γη για να μην σε ξεριζώσουν.
  Αγαπά τις ατέλειες της και είναι υπερήφανη για τα κατορθώματα της. Την κουράζει η ηρεμία όμως μωρέ. Θέλει εναλλαγές. Πότε μπουνάτσα, πότε μελτέμι και κάπου κάπου και τυφώνας ακόμη. Την χαρακτηρίζουν τρελή και αλλοπαρμένη, μα πόσα λίγα καταλαβαίνουν όμως?
  Έτσι είναι. Και αν δεν σου κάνει, κοπάζει τους άερηδες της και σου δίνει την ευχή της να χαθείς μέσα στον χωροχρόνο  του σύμπαντος. Και όχι δεν την νοιάζει. Εκείνη πάντα θα την συναρπάζει κάτι με ή χωρίς εσένα.
  Και όταν το καλοκαίρι θα έρθει ξανά, θα την αναπολήσεις. Οπού και αν είσαι. Θα θυμάσαι πάντα εκείνο το γλυκό χάδι όταν σε καίει ο ήλιος και θα προσμένεις πάντα τα ζεστά βράδια το μένος με το οποίο σου ανακατέβει τα μαλλιά.

Τα δεδομένα μας.

 Κάπως έτσι ξεκίνησε ένα έτος. Και όταν λες κάπως έτσι τι να εννοείς άραγε? Μα φυσικά εννοώ, την ακαταμάχητη ανάγκη που νοιώθουμε όλοι μας την μέρα εκείνη να είμαστε υποχρεωτικά χαρούμενοι και να κάνουμε κάτι φανταστικά εξαιρετικά διασκεδαστικά ενδιαφέρον και το οποίο φυσικά θα κρίνει ότι κάνουμε όλη την υπόλοιπη χρονιά.
 Εγώ φέτος επέλεξα να είμαι στον ζεστό μου καναπέ, σκεπτόμενη πως σε αυτή την ζωή δεν είναι τίποτα δεδομένο. Ο χρόνος δεν υπήρξε ποτέ φίλος μου. Μάλλον εχθρός θα έλεγα. Τα χρόνια περνάνε και το μόνο που φέρνουν δεν είναι δώρα και χαρά, αλλά νέες υποχρεώσεις, γονείς που μεγαλώνουν και σου θυμίζουν πως ο κύκλος της ζωής είναι συγκεκριμένος. Και πως θα έρθει εκείνος ο χρόνος που θα φέρει ως "δώρο" τον θάνατο.
 Ναι γίνομαι μακάβρια. Σκέφτηκες όμως ποτέ πως οι μακάβριοι άνθρωποι είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν ζήσει την απώλεια στο πετσί τους? Σκέφτηκες ποτέ ότι η υγεία σου και των αγαπημένων σου ανθρώπων δεν είναι δεδομένη? Αναρωτήθηκες ποτέ πως θα αισθανόσουν αν σου έλεγαν ότι ο άνθρωπος που αγαπάς περισσότερο από κάθε τι σε αυτό τον κόσμο θα πεθάνει μέσα στο επόμενο έτος?
 Πάντα πίστευα ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Πως θα πάω θα δω την ταινία και μετά θα γυρίσω σπίτι μου να συνεχίσω την ωραία μου ζωή γιατί αυτά συμβαίνουν μόνο εκεί. Πόσο λάθος έκανα όμως? Μεγάλο, δυστυχώς.

Καληνύχτα αγάπη μου.

Όταν κάτι αντέχει στην απόσταση και στον χρόνο, είναι μάλλον αγάπη. Και πανώ απο όλα είναι αληθινή. Νιώθω οτι δεν θα ξαναρθείς, αλλά ίσως έτσι είναι καλύτερα τα πράγματα. Θα μπει εκείνη η τελεία που δεν κατάφερα ποτέ εγώ να βάλω. Όπως και να έχει εκείνο το φίλι που αρνήθηκες να μου δώσεις θα καρτερώ υπομονετικά κάποια στίγμη να μου το δώσεις. Και στο μυαλό μου η στιγμή εκείνη θα είναι ονειρεμένη. Και θα φαντάζομαι πως θα έχει ξαστεριά, θα μυρίζει καλοκαίρι και όταν ανοίξω τα μάτια θα δω ξανά το ηλιοκαμένο σου πρόσωπο όπως όταν σε ερωτεύτηκα πρώτη φορά. Απο εκείνη την μέρα, κουβαλάω ένα κομμάτι σου. Και δεν θα το αποχωριστώ ποτέ. Οτι και να γίνει. Εύχομαι σε ένα παράλληλο σύμπαν να είμαστε αμοιβαία ερωτευμένοι, και να μου κρατάς το χέρι φανερά. Να με φιλάς τρυφερά κάθε βράδυ που με καληνυχτιζείς και να τρέμεις στην ιδέα πως θα με χάσεις. Σε αυτή την ζώη το μόνο που θα μοιραζόμαστε όμως θα είναι ο ίδιος ουρανός. Καλό ξημέρωμα. Πηγή: www.lifo.gr

Όταν κάτι αντέχει στην απόσταση και στον χρόνο τότε μάλλον είναι αγάπη. Και πάνω απο όλα είναι αληθινή αγάπη. Νιώθω οτι δεν θα ξανάρθεις αλλά ίσως έτσι είναι καλύτερα τα πράγματα. Θα μπει εκείνη η τελεία που δεν κατάφερα ποτέ εγώ να βάλω.
 Όπως και  να έχει εκείνο το φιλί που αρνήθηκες να μου δώσεις θα το καρτερώ υπομονετικά κάποια στιγμή να μου το δώσεις.
 Και στο μυαλό μου εκείνη η στιγμή θα είναι ονειρεμένη.
 Και θα φαντάζομαι πως θα έχει ξαστεριά, θα μυρίζει καλοκαίρι και όταν θα ανοίξω τα μάτια μου θα δω ξανά το ηλιοκαμένο σου πρόσωπο, όπως όταν σε ερωτεύτηκα πρώτη φορά.
 Απο εκείνη την ημέρα κουβαλάω ένα κομμάτι σου. Και δεν θα το αποχωριστώ ποτέ, οτι και να γίνει.
 Εύχομαι απλά, σε ένα παράλληλο σύμπαν, να είμαστε αμοιβαία ερωτευμένοι και να μου κρατάς το χέρι φανερά. Να με φιλάς τρυφερά κάθε βράδυ που με καληνυχτίζεις και να τρέμεις στην ιδέα πως θα με χάσεις.
 Σε αυτή την ζώη το μόνο που θα μοιραζόμαστε θα είναι ο ίδιος ουρανός. Ίσως και τον κοινό κρυφό μας πόθο, κάποια στιγμή τα παράλληλα σύμπαντα στα όποια ζουν οι επιθυμίες μας να ευθυγραμμιστούν και να μπούν σε κοινή πορεία.
 Ως τότε, θα ήθελα να ήξερες πως θέλω να σε κοιτάξω βαθιά στα μάτια και να σου φωνάξω πως σε αγαπάω.
Καληνύχτα αγάπη μου.

Όταν κάτι αντέχει στην απόσταση και στον χρόνο, είναι μάλλον αγάπη. Και πανώ απο όλα είναι αληθινή. Νιώθω οτι δεν θα ξαναρθείς, αλλά ίσως έτσι είναι καλύτερα τα πράγματα. Θα μπει εκείνη η τελεία που δεν κατάφερα ποτέ εγώ να βάλω. Όπως και να έχει εκείνο το φίλι που αρνήθηκες να μου δώσεις θα καρτερώ υπομονετικά κάποια στίγμη να μου το δώσεις. Και στο μυαλό μου η στιγμή εκείνη θα είναι ονειρεμένη. Και θα φαντάζομαι πως θα έχει ξαστεριά, θα μυρίζει καλοκαίρι και όταν ανοίξω τα μάτια θα δω ξανά το ηλιοκαμένο σου πρόσωπο όπως όταν σε ερωτεύτηκα πρώτη φορά. Απο εκείνη την μέρα, κουβαλάω ένα κομμάτι σου. Και δεν θα το αποχωριστώ ποτέ. Οτι και να γίνει. Εύχομαι σε ένα παράλληλο σύμπαν να είμαστε αμοιβαία ερωτευμένοι, και να μου κρατάς το χέρι φανερά. Να με φιλάς τρυφερά κάθε βράδυ που με καληνυχτιζείς και να τρέμεις στην ιδέα πως θα με χάσεις. Σε αυτή την ζώη το μόνο που θα μοιραζόμαστε όμως θα είναι ο ίδιος ουρανός. Καλό ξημέρωμα. Πηγή: www.lifo.gr

Όταν κάτι αντέχει στην απόσταση και στον χρόνο, είναι μάλλον αγάπη. Και πανώ απο όλα είναι αληθινή. Νιώθω οτι δεν θα ξαναρθείς, αλλά ίσως έτσι είναι καλύτερα τα πράγματα. Θα μπει εκείνη η τελεία που δεν κατάφερα ποτέ εγώ να βάλω. Όπως και να έχει εκείνο το φίλι που αρνήθηκες να μου δώσεις θα καρτερώ υπομονετικά κάποια στίγμη να μου το δώσεις. Και στο μυαλό μου η στιγμή εκείνη θα είναι ονειρεμένη. Και θα φαντάζομαι πως θα έχει ξαστεριά, θα μυρίζει καλοκαίρι και όταν ανοίξω τα μάτια θα δω ξανά το ηλιοκαμένο σου πρόσωπο όπως όταν σε ερωτεύτηκα πρώτη φορά. Απο εκείνη την μέρα, κουβαλάω ένα κομμάτι σου. Και δεν θα το αποχωριστώ ποτέ. Οτι και να γίνει. Εύχομαι σε ένα παράλληλο σύμπαν να είμαστε αμοιβαία ερωτευμένοι, και να μου κρατάς το χέρι φανερά. Να με φιλάς τρυφερά κάθε βράδυ που με καληνυχτιζείς και να τρέμεις στην ιδέα πως θα με χάσεις. Σε αυτή την ζώη το μόνο που θα μοιραζόμαστε όμως θα είναι ο ίδιος ουρανός. Καλό ξημέρωμα. Πηγή: www.lifo.gr

Θαμμένα συναισθήματα,ανθισμένα απωθημένα!

 Αυτό που κάποιοι άνθρωποι ένα πρώι ξυπνάνε αναθεωρούν και κρίνουν οτι ξαφνικά αξίζεις με ξεπερνά αλήθεια. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί οι άνθρωποι κρύβονται πίσω απο τα συναισθήματά τους. Νιώθουμε και αυτό μας κάνει έκεινο το εξελιγμένο -κατά τα άλλα- ανθρώπινο είδος.
 Προσωπικά πάντα άφηνα τον συναισθηματικό μου κόσμο ελεύθερο, οτι ένιωθα το έλεγα. Πόσο μάλλον όταν ένιωθα άγαπη. Το συναίσθημα της αγάπης κόσμε είναι να το μοιράζεσαι. Να το δίνεις απλόχερα, ποιός ο λόγος άλλωστε να το αισθάνεσαι?
 Τι γίνεται ομως, όταν προσφέρεις αγάπη και δεν είναι αμοιβαία. Αποχωρείς! Με το κεφάλι ψηλά και υπερήφανος που είχες την μεγαλοπρέπεια να δώσεις κάτι αξιόλογο. Και ας μην αξοιοποιήθηκε ποτέ. Εσύ πρέπει να είσαι χαρούμενος. Βέβαια, αν κάποια στιγμή ο άνθρωπος αυτός σου πει οτι κρίνει πως "αξίζεις" και σε θέλει στον κοινωνικό του περίγυρο και πως παράλληλα νιώθει ερωτική έλξη για εσένα, μην διανοηθείς να τον ρωτήσεις αν ποτέ σε αγάπησε. Γιατί, η απάντηση θα σε γυρίσει στην αρχική κατάσταση που ήσουν πάντα. Και εκεί η απόρριψη παγώνει την ψυχή σου. Όλο σου το είναι. Εκεί δεν νιώθεις πια περήφανος.
 Δυστυχώς, η απόριψη σε κάποιους απο εμάς γίνεται εμμονή. Και μετά φτάνεις σε εκείνο το εξευτελιστικό κατ'εμέ σημείο να υποβιβάζεις μόνος σου τον εαυτό σου. Και αν δεν πιστεύεις εσύ σε εσένα δεν θα πιστέψει κανένας. Αλήθεια σου λέω! Μην επιτρέπεις ποτέ σε κανέναν να σε υποβιβάζει. Ξέρω πως κάθε φορά που μοιραζόμαστε αισθήματα, οτι είδους, και ειδικά όταν αυτά ειναι ειλικρινή χαρίζουμε ένα κομμάτι της ψυχής μας. Οποιός λοιπόν δεν εκτιμάει αυτό το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης εξ αρχής, μην τον παρεξηγείς. Μην θυμώσεις καν. Γύρνα την πλάτη σου και φύγε.
 Ξέρεις υπάρχουν άνθρωποι που όταν πρωτοαντικρύσουν το κομμάτι αυτό της ψυχής σου δεν θα το αφήσουν ποτέ να χαθεί απο τα μάτια τους. Αγαπησέ τους αυτούς τους ανθρώπους. Με όλη σου την δύναμη και αν ποτέ σκεφτείς οτι ταπεινώθηκες με την πράξη σου αυτή κάποτε, μην ντραπείς ξανά.
Όπως είπε και ο πρωταγωνιστής σε μια αγαπημένη μου ταινία "Don't look back Saïme. On train platforms we look back and that image remains as a promise."!
 Και εκείνη η αγάπη που έδωσες, πέθανε? Όχι, αναγκαστηκά όμως θάφτηκε κάτω απο τα ερείπια σου. Και όταν κατάφερες να ανασυγκροτηθείς και να ξανασταθείς στα πόδια σου εκεί σε εκείνο το σήμειο που κάποτε εσπείρες τον πόνο εκείνο να ξέρεις οτι έχει ανθίσει το πιο ενθουσιώδες απωθημένο.

 

Να το ξέρεις.

Ξέρεις σε σκεφτόμουν.
Και ξερείς απο τότε που σε γνώρισα, σε σκέφτομαι καθέ μέρα.
Και τώρα που το λέω, νοιώθω θυμό!
Μακάρι ο εγκεφαλός μου να ήταν αυτοματοποιήμενος,
κάθε άχρηστη πληροφορία να πήγαινε αυτόματα σε ένα κάδο ανακύκλωσης.
Αλλά όχι. Ούτε στον καδο ανακύκλωσης δεν αξίζουν να είναι αυτές οι σκέψεις.
Λυπάμαι τον εαυτό μου κάτι τέτοιες στιγμές.
Με βασανίζω ξέρεις.
Και το πιο τραγικό όλων είναι οτι δεν θες να ξέρεις.
Εσύ, αν και άνθρωπος, έχεις καταφέρει να τα έχεις αυτοματοποιήσει όλα στην ζώη σου.
Συγχαρήτηρια!
Κοιτάζω τα χέρια μου με ένα απλανές βλέμμα.
Μα εσύ και εγώ δεν είμασταν πότε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο.
Το ήξερα και το ήξερες.
Επέμενες όμως να με εμπαίζεις.
Μάτια μου, δεν πειράζει που σκέφτηκες πως θα ήταν αστείο το να με πλήγωνες.
Δεν μπορείς να με πληγώσεις όσο και αν θες.
Κάθε φορά που με πληγώνεις, ξέρεις, δυναμώνω.
Ήρθε η σειρά μου.
Εγώ όμως δεν θα σε πληγώσω.
Όχι.
Εγώ θα φρόντιζω όταν πέφτεις κάτω να με κοιτάς κατάματα για να μου δημιουργήσεις αισθήματα οίκτου.
Και εκεί θα σε τελειώσω.
Με ένα τέλος διαφορετικό απο αυτά που έχεις συνηθίσει.
Θα σε κοιτάξω κατάματα όπως το ζήτησες, αλλά οίκτο δεν θα δεις στα δικά μου μάτια.
Και έπειτα, θα γυρίσω την πλάτη μου και θα φύγω.
Θα ανοίξω την πρώτη πόρτα που θα βρω μπρόστα μου με προορισμό εκείνη την αγνή ματιά αγάπης που δεν μου έριξες ποτέ.
Και θα την βρω, να είσαι σίγουρος για αυτό
Άνθρωπος που είναι γέματος δοτικά αισθήματα αγάπης ποτέ δεν γεύεται το πικρό ποτήρι της μοναξιάς.
Το μόνο που δεν μετανιώνω είναι για όλα εκείνα τα αισθήματα που σου χάρισα.
Θα στα ξαναχάριζα αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω να το ξέρεις.
Το μόνο που ξέρω όμως και ξέρεις,
είναι πως στιγματίσαμε ο ένας τον άλλον.
Δεν θα με ξεχάσεις μα ούτε και εγώ θα το κάνω.
Αντίο.