Στάχτες!!!

  Αυτές οι μέρες ειναι βασανιστικά πολύ χαοτικές.Είναι σαν εκείνες τις στιγμές του φθινοπώρου που κάνει απίστευτη ζέστη έχει όμως παράλληλα και συννεφιά και μπορεί ενώ ιδρώνεις και ο ήλιος εξακολουθεί να σε χτυπάει, ξαφνικά να αρχίσει να βρέχει για κανένα δεκάλεπτο.
  Κάπως έτσι νομίζω οτι είναι και η διάθεση των ανθρώπων γύρω μου. Και η δική μου όμως δεν πάει πίσω. Περίεργες μέρες, γεμάτες αστραπιαία  flashback αναμνήσεων. Τόσο, που κάθε λέξη,κάθε εικόνα,κάθε ήχος παραπέμπουν σε διαφορετικές αναμνήσεις.
  Αναμνήσεις που πηγάζουν απο την παιδική σου ηλικία, νοσταλγόντας στιγμές μαγείας όταν τα καλοκαίρια βρισκόσουν-πιτσιρίκι ακόμη-σε ένα χωράφι κυνηγώντας πυγολαμπίδες,που δεν έχω ξαναδεί απο τότε παρεπιμπτόντως, μέχρι αναμνήσεις ανθρώπων που έχεις δει 3 φορές συνολικά στην ζωή σου.
  Οι αναμνήσεις είναι τόσο όμορφες συνήθως, γιατί πάντα θυμάσαι το "καλό" κομμάτι των στιγμών που πέρασαν. Θυμάσαι, τις στιγμές που ήσουν χαρούμενος και ακόμη και οι άσχημες αναμνήσεις μοιάζουν παιγχνίδι όταν τις σκέφτεσαι και τις διηγήσαι. Οι αναμνήσεις απο τους έρωτες του παρελθόντος είναι το αγαπημένο μου κομμάτι όμως. Απο όλους εκείνους τους ανθρώπους που ανταλλάξαμε συναισθήματα έχω να θυμάμαι κάτι όμορφο.

  Κάποιες απο εκείνες τις αναμνήσεις λοιπόν, ξαναζωντάνεψαν πρόσφατα-με σάρκα και οστά σχεδόν- μέσα απο μια κουβέντα που έκανα με ένα αγαπημένο φιλικό πρόσωπο. Συγκεκριμένα, όταν μου είπε "Παιδεύομαι ενάμιση χρόνο τώρα, άραγε δεν θα τελειώσει ποτέ?" και συνέχισε χωρίς να της απαντήσω, "Είναι σαν να μην έχω αυτό που θέλω, αλλά να μην μπορώ να ξεκολλήσω απο την σκέψη του".. Το μυαλό εκείνη την στιγμή σταμάτησε, δεν ήθελα να σκέφτομαι τίποτα άλλο πέρα απο τις δικές μου αναμνήσεις. Δεν μπήκα καν στον κόπο να της απαντήσω και να της πω την αποψή μου δυνατά και ξεκάθαρα όπως ήθελα να κάνω. Να της πω, οτι η κατάσταση αυτή είναι αυτοκαταστροφική και οτι όσο μένει σε αυτή σπαταλάει χρόνο και συναισθήματα. Δεν το έκανα και τελικά συνειδητοποιήσα οτι έπραξα σωστά, γιατί αρχικά κάθε κατάσταση όσο όμοια και να μοιάζει είναι διαφορετική και γιατί, ακομή και ο αέρας που χτύπαγε το πρόσωπό απο το μισάνοιχτο παράθυρο του αυτοκινήτου εκείνη την στιγμή μύριζε αναμνήσεις δικές μου. Θύμιζε, πάθος,μισάνοιχτα βλέφαρα,αναστεναγμούς και ίντριγκα!Είχα μουδιάσει σχέδον, ενω τα φώτα απο τα αμάξια που μας προσπερνούσαν μου δημιουργούσαν σκίες απο την στάχτη που έπεφτε. Και ήξερα οτι η στάχτη σήμαινε οτι όλα πια είχαν κάει και ακόμη χειρότερα οτι η φωτιά είχε σβήσει. Όμως ήταν τόσο γοητευτικές αυτές οι σκέψεις τόσο που ήθελα να φωνάξω "ένα σπίρτο,έναν αναπτήρα ρε παιδιά"!