Η λογική του αναλώσιμου.

Θεέ μου οι άνθρωποι είμαστε τόσο εγωιστές..
 Τόσο πού πραγματικά το κέντρο της ζωής μας είναι ο εαυτός μας. Και ξέρω, οτι μπορεί να ακούγεται πλεονεξία, όμως αν δεν ήμασταν έτσι άραγε πώς να ήμασταν?
 Πρόσφατα, μπήκα για πρώτη φορά στην διαδικάσια να σκεφτώ την λογική του αναλώσιμου. Και δεν εννοώ οτι το είδα σε μια επιγραφή τροφίμων, αλλά το σκέφτηκα με την μεταφορική του έννοια.
 Δηλαδή, με την κυριολεκτική του έννοια αναλώσιμη είναι μια τσίχλα, ανοιγείς το κουτί, μυρίζεις την φράουλα, λαχταράς να φας μια,την βάζεις στο στόμα σου και φραουλίζει όλο σου το είναι.Την μασάς με μανία, τόσο που η γνάθος σου ακούγεται 2 οικοδομικά τετράγωνα πιο κάτω για 5 ολόκληρα λεπτά. Και ξαφνικά, βαρέθηκες..Κουράστηκε η γνάθος, νοιώθεις οτι τα δόντια σου πονάνε και η γεύση..που είναι η γεύση?Καπώς έτσι, καταληγεί στον κάδο των σκουπιδιών χωρίς δεύτερη σκέψη,μέχρι την επόμενη.
 Με την μεταφορική έννοια τα πράγματα είναι πιο σύνθετα όμως.Καταρχήν, με την μεταφορική έννοια αναφερέσαι σε ανθρώπινες σχέσεις και αυτό είναι απο μόνο του σύνθετο και περίπλοκο τόσο που αν του βάλεις και έναν σύνθετο όρο όπως η αναλωσιμότητα μέσα, γίνεται λαβύρινθος.Αχ!
 Στην αρχή, το πήρα ελαφρά την καρδία και είπα "έλα μωρέ, είναι καλοκαιρί"..Και κάπως ετσί εκείνο το καλοκαιρίνο βραδύ το πέρασα χερακί με εκείνο το μελαχρινό αγόρι που φαινόταν τόσο λαχταριστό..όσο και η τσίχλα φράουλα! Δεν το μάσησα όμως, έκανα κάτι χειρότερο.. Τραγούδησα μαζί του "και απόψε πάλι είσαι παντού αγαπή του καλοκαιριού",του κράτησα το χέρι, κάναμε κανά 2 όνειρα και μετά χαζέψαμε το φεγγάρι με ένα παθιασμένο φιλί. Ήθελε να δούμε και την ανατολή του ηλίου, αλλά είχα ήδη κάνει το κομμάτι μου και είχα.. νυστάξει και λίγο!
 Μετά, ήταν μια καινούρια μερά.. Έξω είχε βγεί ο ήλιος, ήμουν με αγαπημένους φίλους, η θαλάσσα με περιμένε γιατί και εκείνη με ποθούσε.. Πόσο μοιραία ήμουν πια? Ήταν τόσο ωραίο να σε αγαπάνε όλοι, τα αγόρια της ηλικίας σου να σε βρίσκουν όμορφη, οι φίλες σου διασκεδαστική, τα βράδυα να είναι αξημέρωτα και τα πρωινά φωτεινά και ματαιόδοξα. Και μέσα στην θάλασσα να είναι Εκείνος. Και να κολυμπάει δίπλα μου.. Είχα ενθουσιαστεί, τα χέρια μου είχαν σταφιδιάσει απο το αλάτι και Εκείνος κατευθυνόταν...στην παρέα μου??! Ήταν η παρέα που περιμέναμε και η λαχτάρα μου να φάω μια τσίχλα ξαναεμφανίστηκε. Αυτή την φορά η τσίχλα είχε γεύση ευκάλυπτου, καθόλου γοητευτική και λαχταριστική δηλαδή όμως τόσο...εθιστική!
 Και σκέφτηκα, "έλα μωρέ είναι καλοκαιρί"..Και το βράδυ ξαναέπεσε και ο ευκάλυπτος και η παρέα του ξαναεμφανίστηκε και η μανία μου με τις τσιχλές μου έγινε εμμονή. Την ήθελα αυτή την τσιχλά, γιατί όσο ένοιωθα οτι ο ευκάλυπτος με καίει τόσο πιο πολύ αγαλίαζα. Καπώς , έτσι εκείνο το βράδυ γινήκαμε μια μεγάλη παρέα με trident..Χωριστήκαμε στο νησί, σαν οι τσίχλες στα ράφια..απλά με ανακατεμένες τις γεύσεις! Εγώ με τον ευκάλυπτo μου σε ένα σοκάκι τα δυό μας, για εκείνα τα 5 λεπτά αναθεματισμένης γεύσης μόνο.. Ναι, οι 2 μας και θα την καταβρόχθιζα!Και εκείνη την στιγμή, μια νότα φράουλας με αναγούλιασε,ενα έκπληκτο εσύ ακούστηκε..και η φράουλα με κοίταζε σχεδόν δακρυσμένη..Οργή!!!Ήθελα να ξεράσω,να μην ξαναφαώ τσίχλα ποτέ.Φυσικά, ο ευκάλυπτος την μυρίστικε την δουλειά..
 Σεπτέμβριος.Επιτέλους!Το καλοκαίρι είχε φύγει, εγώ τότε είχα εθιστεί στον ευκάλυπτο, η φράουλα είχε εθιστεί μαζί μου και ο ευκάλυπτος?Στον εαυτό του.Ναι ο ευκάλυπτος με μάσησε και με έφτυσε στον κάδο των αχρήστων. Και είχα τόσο θράσος να τον κατηγορώ..Γιατί?Γιατί αντί να τον μασήσω και να τον φτύσω ΕΓΩ το έκανε εκείνος και μετά εφύγε Αγγλία για σπουδές!
 Ε,εντάξει ο ευκάλυπτος με έκαιγε για κανά 3χρόνο μέχρι που ήρθες Εσύ. Και όταν γύρισες και μου είπες οτι θα φύγεις για σπουδές κάποια στιγμή στην ζώη σου σε κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη,έβαλα τα κλάμματα!Έτσι, για να με παρηγορήσεις είπες "Αγάπη μου,σκέψου ότι όλοι μας είμαστε αναλώσιμοι,έτσι αν πότε χωρίσουμε δεν θα νοιώσεις τόσο έντονα την απώλεια". Και εγώ, εγώ το σκέφτηκα. Όμως, αγάπη μου για εμένα δεν θα είσαι πότε αναλώσιμος. Εσύ, μου έμαθες πως είναι να σε κρατάνε απο το χέρι και να το εννοούν.Εσύ μου έμαθες, πως είναι να αγαπάς τον άλλον και ας έχει ελαττώματα, να τον αποδέχεσαι όπως είναι και σαν μην φτάνει αυτό να τον βρίσκεις και χαριτωμένο.Εσύ, μου έδειξες πως να φτύσω τον ευκάλυπτο και με πλημμύρισες τις γεύσεις όλου του ουράνιου τόξου. Με Εσένα, ο χρόνος ήταν ένα συνεχόμενο καλοκαίρι..
 Συμπέρανα, λοιπόν οτι οι άνθρωποι όσο εγωιστές και αν είναι αξίζουν να τους κοιτάς με αγάπη.Να σκέφτεσαι εκείνες τις στιγμές που πέρασες δίπλα τους, όλες εκείνες τις βλακειές που σε έκαναν να χαμογελάς και να σκέφτεσαι ακομά και εκείνες τις στιγμές που σε προβλημάτισαν,σε θύμωσαν και σε έκαναν να θέλεις να τους παρατήσεις γιατί εκεί έξω υπάρχουν άλλοι τόσοι συναρπαστικοί άνθρωποι.Εκ των πραγμάτων όμως, κανένας απο αυτούς τους συναρπαστικούς ανθρώπους δεν μπορούν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω και να κάνουν copy/paste εκείνες,ναι όλες εκείνες τις στιγμές!
  Και επειδή ξέρω οτι αναρωτιέστε τι έγινε ο ευκάλυπτος και η φράουλα θα σας πω. Η φράουλα, όπως και να το κάνουμε είναι τόσο λαχταρίστη που και εγώ ακομή την ξαναμάσαγα,αστειεύομαι και αυτό που εννόω είναι πως την φράουλα την αξιοποιήσε κάποια άλλη και πολύ καλά έκανε. Ο ευκάλυπτος, έχει κάνει σχέση ζωής με τον εαυτό του όποτε είναι και θα είναι κάλα και ευτυχισμένος. Εγώ και Εσύ είμαστε μάζι, δεν ξέρω για πόσο θα είναι αύτο χρονικά και ρεαλιστικά,στην ψυχή μου όμως θα είναι για πάντα. Οτι και να γίνει..